Πόσες ελπίδες έχουν οι έφηβες να γίνουν επιχειρηματικοί ηγέτες του αύριο

της Kristen Bellstrom 

Το να είσαι έφηβος δεν ήταν ποτέ εύκολο, αλλά ακόμη και πριν ακούσουμε για τον COVID-19, οι έφηβοι μεγάλωναν μέσα στη σκληρή πραγματικότητα της κλιματικής αλλαγής, της οξείας φυλετικής, έμφυλης και οικονομικής ανισότητας και της τρομακτικά φαύλης πολιτικής διαίρεσης.

Τα ευρήματα μιας έρευνας των New York Times είναι διαφωτιστικά: Μερικά από τα κυριότερα σημεία: «Επτά στους 10 εφήβους και των δύο φύλων είπαν πως πιστεύουν ότι μια γυναίκα θα εκλεγεί πρόεδρος την επόμενη δεκαετία. Αλλά το 80% των κοριτσιών και το 74% των αγοριών δήλωσαν ότι οι γυναίκες αντιμετωπίζουν σεξισμό όταν είναι υποψήφιες και μόνο οι μισοί έφηβοι πίστευαν ότι οι άνδρες και οι γυναίκες είχαν ίσες πιθανότητες να εκλεγούν».

Τα λευκά αγόρια ήταν πολύ πιο πιθανό να πουν ότι ήλπιζαν να διεκδικήσουν το αξίωμα του προέδρου, ακολουθούμενοι από τα λευκά κορίτσια. Τα μαύρα κορίτσια ήταν λιγότερο πιθανό να συμφωνήσουν (36%). Ευτυχώς, το 90% των εφήβων (αγόρια και κορίτσια) συμφώνησαν ότι «η φιλοδοξία είναι ένα καλό χαρακτηριστικό τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες».

Ωστόσο, η πραγματική ουσία της ιστορίας είναι στις συνομιλίες με μεμονωμένα κορίτσια, τα οποία είχαν δώσει συνέντευξη στους Times το 2016 και ξανά φέτος.  Το επίκεντρο του άρθρου ήταν η ηγεσία στην πολιτική και τη διακυβέρνηση, αλλά είναι ενδιαφέρον να εξετάσουμε σε ποιό βαθμό οι απόψεις των κοριτσιών μπορούν να μεταφραστούν και στην επιχειρηματική ηγεσία.

Σε αυτό το πνεύμα, ιδιαίτερα εντυπωσιακά ήταν τα σχόλια της 19χρονης Jessica Griepenburg. Το 2016, είχε δηλώσει στους NYT: «Είναι σημαντικό για τις γυναίκες να βρίσκονται σε ηγετικές θέσεις, επειδή συχνά δεν ακούγονται οι φωνές των γυναικών». Πέντε χρόνια αργότερα, η οπτική της έχει γίνει πιο σύνθετη. Σημειώνοντας το σχετικό της προνόμιο ως λευκή γυναίκα, λέει: «Είναι περίεργο πόσο εξιδανικεύουμε τις γυναίκες που βρίσκονται σε ηγετικές θέσεις όταν εξακολουθούν να είναι τόσο βαθιά χωμένες στο σύστημα».

Αυτό ακούγεται σαν μια κλήση αφύπνισης. Για την επόμενη γενιά – ή τουλάχιστον ένα μέρος της – οι γυναίκες, ιδίως οι λευκές γυναίκες, θα πρέπει να κάνουν περισσότερα από το να αναπαράγουν τα μονοπάτια και τις ενέργειες ανέλιξης των ανδρών που έγιναν πολιτικοί και επιχειρηματικοί παράγοντες πριν από αυτές.

Για να κερδίσουν το θαυμασμό των έφηβων κοριτσιών, θα πρέπει επίσης να αλλάξουν τα συστήματα στα οποία λειτουργούν – να τα κάνουν πιο ανοιχτά και ισότιμα, λιγότερο ισοπεδωτικά. Μήπως αυτό είναι ένα τεράστιο και άδικο ηθικό βάρος για τις γυναίκες ηγέτες; Μπορεί. Αλλά αυτό δεν αλλάζει την ανάγκη να το φέρουν εις πέρας.