Πόση ταπείνωση πρέπει να ανεχτεί κάποιος σε μια συνέντευξη για δουλειά;

Κάθε ημέρα συζητάω με κόσμο που ψάχνει να βρει δουλειά. Δεν έχουν όλοι τα ίδια χαρακτηριστικά. Τι εννοώ με αυτό: Κάποιοι έχουν πτυχία/Μάστερ από ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, κάποιοι έχουν τελειώσει ΤΕΙ, κάποιοι ΙΕΚ, κάποιοι απλά το σχολείο. Όμως, έχουν κάτι κοινό: Πρέπει, την ώρα της συνέντευξης, να ανεχτούν όποιον τους τύχει στην απέναντι καρέκλα.

Κάποια φορά, μου είχαν πει πως οι ευγενικοί επαγγελματίες στο τμήμα ανθρώπινου δυναμικού, είναι σπάνιο είδος. Τότε δεν είχα δώσει ιδιαίτερη βάση, διότι ξέρω αρκετούς που δεν «την βρίσκουν» ξεφτιλίζοντας ανθρώπους που ψάχνουν ημέρα και νύχτα να βρουν δουλειά με αποδεκτές συνθήκες (οι αποδεκτές συνθήκες εννοείται πως διαφέρουν για τον καθένα, αλλά είναι δικαίωμά τους να θέλουν αυτό που πιστεύουν πως αξίζουν).

Ο λόγος που γράφω αυτό το κείμενο, είναι γιατί τελευταία ακούω συνέχεια από άτομα που ψάχνουν για δουλειά ότι έρχονται αντιμέτωποι με συμπεριφορές, -αντι-επαγγελματικές κατά τη γνώμη μου-, που τους δημιουργούν άγχος και αμφιβολίες για το ποιόν τους ως επαγγελματίες αλλά και ως άνθρωποι. Μέσα από το άρθρο απευθύνομαι τόσο σε όσους ψάχνουν μια καλύτερη δουλειά (ή απλά μία δουλειά) όσο και σε επαγγελματίες που έχουν αναλάβει να φέρουν εις πέρας τις προσλήψεις.

Κανείς δεν έχει δικαίωμα να προσβάλει την πορεία σας (ακαδημαϊκή και επαγγελματική) ή να υπονοήσει πως είναι ντροπή η ανεργία με σχόλια όπως : «μα πως ζείτε όντας Χ μήνες άνεργος/η?».

Ίσως η θέση που θα καλυφτεί να είναι απαιτητική, ψυχοφθόρα, κουραστική, έντονη, προκλητική, για άπειρους λόγους, άρα και το άτομο που θα προσληφθεί οφείλει να έχει την απαραίτητη δύναμη να αντεπεξέλθει σε αυτό το στρες. Αλλά, αυτό δεν σημαίνει πως για να βρεθεί ο ιδανικός άνθρωπος θα πρέπει οι πάντες να φτάσουν σε σημείο να αμφιβάλλουν για το λόγο ύπαρξής τους και όσα έχουν κάνει μέχρι σήμερα.

Και για να λέμε του στραβού το δίκιο: Το γεγονός ότι κάποιος είναι άνεργος δεν σημαίνει πως είναι χειρότερος από αυτόν που έχει δουλειά (και στην προκείμενη περίπτωση έχει την ελευθερία να αποφασίσει για την πρόσληψη ενός υποψηφίου).

Σε όσους ψάχνετε για δουλειά, δεν θα σας πω τι είναι σωστό και τι είναι λάθος να κάνετε σε τέτοιες περιπτώσεις, διότι δεν γνωρίζω την προσωπική κατάστασή σας. Όμως, σαν επαγγελματίας, σας λέω πως έχετε δικαίωμα να αποχωρήσετε, ευγενικά, από την συνέντευξη.

Μπορείτε, με σωστά επιχειρήματα να πείτε πως είστε διατεθειμένοι να εργαστείτε σε απαιτητικό περιβάλλον, που όμως δεν θίγει εσκεμμένα την περηφάνια σας. Διότι, όλοι ξέρουμε πως κάποιες θέσεις εργασίας έχουν αρκετές στιγμές «φραστικού στολισμού», αλλά αν είναι μέρος της δουλειάς το εκλαμβάνεις ως επίθεση γενική (προς μια υπηρεσία, προϊόν κτλ) και όχι προσωπική. Όταν όμως η επίθεση είναι σχετική με προσωπικές επιτυχίες, λάθη, κτλ, τότε η αντίδραση δεν μπορεί/πρέπει να είναι η ίδια.

Ως εναλλακτική, θα πρότεινα στους συμβούλους ανθρώπινου δυναμικού, να κάνουν συνεντεύξεις σε μορφή role-playing: Να εξιστορούν μια δυσάρεστη κατάσταση σαν να συνέβη σε 3ο άτομο (το οποίο δεν είναι πραγματικό) και να ζητούν από τον/την υποψήφια συμβουλή για το πως να αντιμετωπίσουν την κατάσταση. Είναι πιο επικοδομητικό και αποτελεσματικό και παράλληλα δεν ενοχλείται κανένας, μιας και όλα είναι υποθετικά…