R.I.P. Lou Reed
Ένα νοσταλγικό προσωπικό «αντίο» στο σπουδαίο αυτό ίνδαλμα της ροκ.
«Δεν μου αρέσει η νοσταλγία παρά μόνο όταν είναι δική μου», έχει πει ο Λου Ριντ. Ούτε εμάς μας αρέσει η νοσταλγία εκτός κι αν είναι δική μας. Κι αυτήν τη φορά, η νοσταλγία είναι συλλογική. Γιατί σε νοσταλγούμε ήδη Λου Ριντ.
Δεν πρόλαβα να γράψω κάτι χθες παρά μόνο ένα RIP με ένα τραγούδι του. Το Vicious έβαλα εγώ. Τώρα το πρωί, πραγματικά, διαβάζω όλα όσα θα ήθελα να γράψω για τον Λου Ριντ. Τα καλύτερα είναι τα προσωπικά. Αυτά που έζησαν μερικές γενιές ανθρώπων μαζί με τον Λου Ριντ. Δεν νομίζω πως έχει κανένα ενδιαφέρον να πω κι εγώ τα δικά μου. Επιγραμματικά μόνο για τη νοσταλγία που νιώθω…
Αγαπημένε Λου Ριντ,
Με κάνεις να νοσταλγώ την πρώτη ακατάλληλη ταινία, που είδα ποτέ. Μια ταινία που σημάδεψε την εφηβεία μου. Το «Κριστιάνε Φ.», την θεία την Γκίζελα που πήγε εμένα και την Σάσα (ήμασταν πολύ ανήλικες για να την παρακολουθήσουμε), τις φωνές της κατά τη διάρκεια του έργου (μόλις κατάλαβε την υπόθεση), την κρυφή κουβέντα και το τσιγάρο μετά στην οικοδομή δίπλα από το σπίτι μου με την Σάσα. Και τα γέλια μην μας πάρει χαμπάρι κανείς. Μπορεί εκεί να ερωτεύτηκα το «Heroes» και τον Bowie, αλλά τότε ήταν που άρχισες να παίζεις κι εσύ.
Διαβάστε ακόμη: «Έφυγε» ο Λου Ριντ
Με κάνεις να νοσταλγώ… τους φίλους που έχουν πεθάνει από ναρκωτικά. Όλους όσους έφυγαν νωρίς. Όλους όσους περπάτησαν την άγρια πλευρά της ζωής. Μαζί τους χάθηκα τις πρώτες φορές, ακούγοντάς σε.
Με κάνεις να νοσταλγώ την εμφάνισή σου στην Φιλαρμονική στο Μόναχο το 1992. Ήταν η πρώτη φορά που σε είδα λάιβ. Σε μια αίθουσα στο Gasteig περισσότερο απήγγειλες παρά τραγούδησες. Εσύ μόνος κι ένα γρήγορο πέρασμα της Λόρι Αντερσον. Δεν κουνήθηκα από την θέση μου για τρεις ώρες. Ήσουν μαγευτικός. You told it to my heart.
Με κάνεις να νοσταλγώ τον ενθουσιασμό εκείνο. Ανοίγω το πρώτο βινύλιο. Lou Reed, Velvet Underground, Nico, Andy Warhol, μια μπανάνα… τον λιώνω τον δίσκο. Αργότερα καδράρω το εξώφυλλο. Παίρνει τη θέση του στον τοίχο.
There I go again.
Με κάνεις να νοσταλγώ μια τέλεια μέρα που πέρασα μαζί σου. Απλά κράτησε παραπάνω από 24 ώρες. Πολύ παραπάνω. Κι ας φαίνεται τώρα σα μια στιγμή.
Νοσταλγώ κάθε στιγμή πριν από τη στιγμή που διάβασα πως έφυγες.
Και ξέρω και κάποιον που σήμερα θα νιώσει κάτι περισσότερο από νοσταλγία. Θα νιώσει περισσότερο τρωτός. Θα νιώσει ξανά την θνητότητα. Μεγάλωσε μαζί σου κι αυτός.
Συγχωρέστε με. Μου πέφτει κάπως σκληρό να γράψω οτιδήποτε για το ποιος ήταν ο Λου Ριντ. Όποιος γνωρίζει πώς να περιηγηθεί σε Ιντερνετικές σελίδες, γνωρίζει καλά ποιος ήταν ο Λου Ριντ. Όποιος ανήκει στη γενιά μου, σε αυτήν πριν από μένα και σε όσες ακολούθησαν γνωρίζει.
O Lou Reed γεννήθηκε το 1942 στο Μπρούκλιν της Ν. Υόρκης. Πέθανε το 2013. Ήταν παντρεμένος με την Λόρι Άντερσον. Ο Λου Ριντ άλλαξε την ιστορία της μουσικής και άλλαξε και την ιστορία του κόσμου. Γιατί άλλαξε τη δική μου και κάποιων (πολλών) άλλων.
It was a perfect day Lou Reed. I’ m glad I spent it with you!
Υπογράφει μια από εκείνες τις Sweet Jane για τις οποίες μιλούσες.
