Σε κόντρα οι βιομηχανίες plexiglass και υαλοπινάκων
Την ώρα που γιγαντώνεται η ζήτηση για προστατευτικά στους χώρους υποδοχής καταναλωτών, ενόψει του ανοίγματος των καταστημάτων, αναδύεται μια έντονη διαμάχη μεταξύ των εταιρειών που μεταποιούν και εμπορεύονται plexiglass και υαλοπίνακες.
Καθώς τα διαχωριστικά δεν τοποθετούνται πλέον αποκλειστικά σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ), αντιδραστήρια, εργαστήρια και συναφείς χώρους αλλά έχουν αποκτήσει μια ευρεία χρήση σε όλο το φάσμα της αγοράς, από σούπερ μάρκετ, καταστήματα εστίασης και γραφεία μέχρι ταξί, η ζήτηση έχει εκτοξευθεί, κυρίως όμως για plexiglass.
Σημειώνεται ότι τα δύο υλικά έχουν πολλές κοινές χρήσεις αν και διαφέρουν ολιστικά. Η σύγκριση είναι δύσκολο να αναδείξει ποιο υλικό υπερτερεί καθώς το μεν plexiglass είναι πιο οικονομικό ενώ το γυαλί πιο ασφαλές. Το γυαλί, στερεό και άμορφο ως προς την δομική του σύσταση, προέρχεται από την επεξεργασία χαλαζιακής άμμου με σταθεροποιτές και λαμβάνει σχήμα μέσω εμφύσησης και ειδικών καλουπιών ενώ από την άλλη μεριά το plexiglass προέρχεται από ακρυλικό πλαστικό που χυτεύεται σε υψηλές θερμοκρασίες. Το plexiglass θεωρείται πιο ανθεκτικό αλλά το γυαλί είναι υψηλότερης ποιότητας.
Λόγω της ανθεκτικότητας και της χαμηλής του τιμής το plexiglass προτιμάται από επιχειρήσεις που αναπτύσσουν ειδικά διαχωριστικά προκειμένου να προφυλάξουν εργαζόμενους και καταναλωτές από τον Covid-19. Την ίδια ώρα όμως που οι εταιρείες οι οποίες εισάγουν και μεταποιούν plexiglass λαμβάνουν εκατοντάδες παραγγελίες αντιμετωπίζοντας μάλιστα ελλείψεις του υλικού στη διεθνή αγορά, οι εταιρείες στον κλάδο των υαλοπινάκων είναι αντιμέτωπες με καθίζηση της ζήτησης, καθώς τα προϊόντα τους δεν προτιμώνται ενώ ταυτόχρονα πλήττονται από το πάγωμα της οικοδομικής δραστηριότητας.
Εξαιρώντας τις εταιρείες με μικτό χαρτοφυλάκιο, που μπορούν να προσφέρουν και τα δύο υλικά, περίπου 1.000 επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στον κλάδο των υαλοπινάκων, από τη βιομηχανία και τη μεταποίηση μέχρι την εμπορία, είναι σε κρίση.
Ο Χρήστος Λούσης, επικεφαλής της ομώνυμης εταιρείας και πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εμπόρων- Βιοτεχνών Υαλοπινάκων μιλά στο Fortune Greece για κακές επιλογές που γίνονται στην αγορά για τα διαχωριστικά προστασίας του κοινού από τον Covid-19.
Όπως εξηγεί, τα διαχωριστικά προστασίας κοινού, ειδικότερα από τον Covid-19, ανήκει στην κατηγορία των νοσοκομειακών προστατευτικών και η ορθή επιλογή υλικού για την κατασκευή τους καθορίζεται βάσει νόμου από απαιτήσεις όπως: αντίσταση σε κρούσεις, αντίσταση στην τριβή, χάραξη και αλλοίωση της επιφάνειας, αντοχή σε διάφορες δραστικές χημικές ουσίες και αντίσταση στην ανάπτυξη ή διάδοση φλόγας και καπνού.
«Οι υαλοπίνακες είναι ένα δομικό στοιχείο όπου όχι μόνο η παραγωγή αλλά και όλες οι κατεργασίες και εφαρμογές του καλύπτονται από ευρωπαϊκή σήμανση προϊόντος», σημειώνει και τονίζει μεταξύ άλλων ότι το υλικό είναι ασφαλές-υψηλής επιφανειακής σκληρότητας, ανθεκτικό σε ακτινοβολία (ηλιακή ή μη), άκαυστο, χωρίς πόρους. Άρα καθαρίζεται- απολυμαίνεται εύκολα χωρίς υπολείμματα από βλαβερούς μικροοργανισμούς.
Ταυτόχρονα, σύμφωνα με τον κ. Λούση, το γυαλί είναι πιο ασφαλές, καθώς είναι πιο ανθεκτικό σε μια σύγκρουση. «Σκεφτείτε τι μπορεί να συμβεί σε ένα όχημα με διαχωριστικό αν κάθεστε στο πίσω κάθισμα χωρίς ζώνη. Ένα γυάλινο προστατευτικό σε μια σφοδρή σύγκρουση θα διασπαστεί σε πολύ μικρά κομμάτια προκαλώντας μικρές βλάβες ενώ αντίθετα με ένα άλλο υλικό μπορεί κανείς να τραυματιστεί σοβαρά», αναφέρει ο κ. Λούσης. Μιλά επίσης για μια σειρά άλλους κινδύνους που εγκυμονούν, ειδικά για μόλυνση από τον Covid-19, “όπως π.χ. σε ένα γραφείο, στο σούπερ μάρκετ ή αλλού όταν υποχωρήσει ένα ελαφρύ διαχωριστικό υπό την πίεση ενός σώματος που χάνει την ισορροπία του, επειδή λυποθήμησε ή σκόνταψε…».
