Σε ποιον ανήκει το τραγούδι που γράψατε με τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης; Ένας ειδικός εξηγεί

Η τεχνητή νοημοσύνη προσφέρει ακόμη και σε κάποιον άσχετο με τη μουσική την ευκαιρία να ανακαλύψει τον …μέσα του τραγουδοποιό. Τι συμβαίνει όμως αν δημιουργήσετε μια επιτυχία; Σε ποιον ανήκουν τα πνευματικά δικαιώματα; Και τι γίνεται με τον καλλιτέχνη του οποίου το στυλ λεηλατείται για να δημιουργηθεί η επιτυχία της τεχνητής νοημοσύνης; Αυτό είναι ένα ερώτημα που απασχολεί τους δικηγόρους και τους ειδικούς στα ψηφιακά μέσα.

Γι’ αυτό και ο Douglas Broom του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ συζήτησε με τον καθηγητή Arun Sundararajan του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, αναζητώντας απαντήσεις σε ένα ερώτημα που κάθε άλλο παρά θεωρητικό είναι.

«Τα συστήματα γενετικής τεχνητής νοημοσύνης δεν παράγουν απλώς νέο περιεχόμενο σε αφηρημένη μορφή, αλλά μπορούν να προσαρμοστούν ώστε να παράγουν περιεχόμενο στο ύφος ενός συγκεκριμένου ατόμου», εξηγεί ο καθηγητής Sundararajan. «Μπορείτε να δημιουργήσετε νέα τραγούδια των Beatles. Μπορείτε να γράψετε ένα ποίημα όπως η Μάγια Αγγέλου».

Αυτό ακριβώς συνέβη πρόσφατα, όταν μια σειρά από διασκευές δημοφιλών τραγουδιών άρχισαν να εμφανίζονται στο TikTok. Γρήγορα αποκαλύφθηκε ότι οι καλλιτέχνες που εκτελούσαν τα κομμάτια δεν τα είχαν ηχογραφήσει ποτέ – αυτά είχαν παραχθεί εξ ολοκλήρου με τη χρήση τεχνητής νοημοσύνης.

Οι συστάσεις του Φόρουμ σχετικά με την υπεύθυνη γενετική τεχνητή νοημοσύνη προειδοποιούν ότι είναι «απαραίτητο για τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής και τους νομοθέτες να επανεξετάσουν και να επικαιροποιήσουν τους νόμους περί πνευματικών δικαιωμάτων, ώστε να καταστεί δυνατή η κατάλληλη απόδοση και η ηθική και νόμιμη επαναχρησιμοποίηση του υπάρχοντος περιεχομένου».

Σε ποιον, όμως, ανήκει αυτό που δημιουργούμε με την τεχνητή νοημοσύνη; Σύμφωνα με τον Sundararajan, «αυτό είναι ένα από τα κεντρικά ζητήματα πολιτικής και προστασίας των καταναλωτών όταν σκεφτόμαστε τη διακυβέρνηση της γενετικής τεχνητής νοημοσύνης. Τα συστήματα γενετικής A.I. δεν δημιουργούν απλώς νέο περιεχόμενο σε αφηρημένη μορφή, αλλά μπορούν να προσαρμοστούν ώστε να δημιουργούν περιεχόμενο στο στυλ ενός συγκεκριμένου ατόμου. Και σε αυτό το σημείο η ιδιοκτησία ενός ατόμου πάνω στη δημιουργική του διαδικασία, πάνω στη νοημοσύνη του, αρχίζει να αμφισβητείται από την τεχνολογία».

Ο καθηγητής αναρωτιέται: «Ποιο το νόημα της νομοθεσίας περί πνευματικής ιδιοκτησίας, αν δεν μπορεί να προστατεύσει την πιο σημαντική πνευματική ιδιοκτησία – την ατομική σας νοημοσύνη, τη δημιουργική σας διαδικασία; Στο παρελθόν, δεν κάναμε ποτέ αυτή την ερώτηση, επειδή θεωρούσαμε εξ ορισμού ότι ο τρόπος με τον οποίο δημιουργείτε τα πράγματα είναι δικός σας. Και έτσι, αυτή τη στιγμή, πρέπει να επεκτείνουμε τη νομοθεσία περί πνευματικής ιδιοκτησίας για να προστατεύσουμε όχι μόνο τις ατομικές δημιουργίες, αλλά και την ίδια τη διαδικασία δημιουργίας ενός ατόμου».

Η επόμενη ερώτηση του Douglas Broom αφορά το κατά πόσο είναι σωστό να πούμε ότι διακυβεύεται η ταυτότητά μας μέσα σε αυτό το νέο πλαίσιο. Ο Sundararajan απαντά: «Νομίζω ότι η δημιουργική διαδικασία ενός ατόμου αποτελεί μέρος της ταυτότητάς του ως ανθρώπου, αλλά είναι επίσης σημαντικό μέρος του ανθρώπινου κεφαλαίου του. Μπορείτε να ξοδέψετε δεκαετίες για να γίνετε πραγματικά καλοί στο να κάνετε πράγματα με έναν συγκεκριμένο τρόπο, και έχετε κίνητρο να το κάνετε αυτό επειδή σας ανήκει και επειδή μπορείτε να απολαύσετε τις αποδόσεις από όλη αυτή την επένδυση».

Και ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης καταλήγει: «Το πρόβλημα είναι ότι τώρα ένα σύστημα γενετικής τεχνητής νοημοσύνης μπορεί να πάρει εκατοντάδες παραδείγματα από αυτά που έχει δημιουργήσει ένα άτομο και να αρχίσει να αναπαράγει τη δημιουργική του διαδικασία, αφαιρώντας κατά κάποιο τρόπο την ανθρώπινη ταυτότητά του ή αφαιρώντας μέρος του ανθρώπινου κεφαλαίου του. Και αυτό είναι κάτι που βλέπουμε συχνά στις δημιουργικές βιομηχανίες, στη βιομηχανία της τέχνης και της μουσικής. Το στυλ των σκιτσογράφων αντιγράφεται από την τεχνητή νοημοσύνη. Το στυλ των μουσικών αναπαράγεται από την τεχνητή νοημοσύνη που παράγει μουσική…».

Γιατί, όμως, είναι τόσο σημαντικό το ερώτημα του σε ποιον ανήκει η νοημοσύνη μας; «Η μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ της γενετικής τεχνητής νοημοσύνης και της τεχνητής νοημοσύνης που προηγήθηκε είναι ότι η γενετική τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να δημιουργήσει εντελώς νέο περιεχόμενο με βάση προηγούμενα πρότυπα ή παραδείγματα. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να δημιουργήσει νέο περιεχόμενο στο ύφος ενός συγκεκριμένου ατόμου. Έτσι, για πρώτη φορά, η ιδιοκτησία της δημιουργικής διαδικασίας ενός συγκεκριμένου ατόμου ή της νοημοσύνης του είναι προς εκμετάλλευση».

«Και αν δεν διατηρήσουμε την κυριότητα της νοημοσύνης και της δημιουργικής μας διαδικασίας», τονίζει ο Sundararajan, «τότε τα άτομα θα έχουν πολύ μικρότερο κίνητρο να αναπτύξουν εξαρχής αυτή τη νοημοσύνη ή το ανθρώπινο κεφάλαιο. Και αυτό είναι πραγματικά κακό για μια καπιταλιστική κοινωνία».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ:

• Σκοτεινιάζουν οι προοπτικές της παγκόσμιας οικονομίας. Τι αναφέρουν οι αναλυτές
• Η κίνηση – ματ του Γιάννη Αντετοκούνμπο που του γλίτωσε δεκάδες εκατομμύρια δολάρια