«Σύμπτωμα και όχι αιτία της μεγαλύτερης ασθένειας της Ευρωζώνης η Ελλάδα»
«Το πραγματικό πρόβλημα της Ευρωζώνης δεν είναι η Ελλάδα», γράφουν οι Financial Times.
«Το θεμελιώδες πρόβλημα που όλοι αρνούνται να δουν είναι οι μεγάλες ανισορροπίες της Eυρωζώνης, που οδήγησαν στην ελληνική κρίση», γράφει σε άρθρο του στους Financial Times ο Wolfgang Munchau. Στο δημοσίευμα σημειώνεται πως στην πραγματικότητα η κατεύθυνση στην οποία κινούνται οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη είναι λανθασμένη.
«Όλα λένε την ίδια ιστορία. Η ευρωζώνη έχει εκτροχιαστεί.Είναι σύνηθες να υπάρχουν ανισορροπίες στην οικονομία. Θεωρητικά δεν υπάρχει κάτι κακό εφόσον τελικά αυτές εξαφανίζονται. Δεν υπάρχει όμως, καμία ένδειξη ότι αυτό ισχύει με τις εσωτερικές ανισορροπίες της ευρωζώνης. Αυτό ήταν και το μεγαλύτερο λάθος στις εκτιμήσεις του συντηρητικού οικονομικού κατεστημένου της ευρωζώνης. Πίστεψαν ότι η ευρωζώνη θα έβγαινε από την κρίση με την προσαρμογή», γράφει ο Wolfgang Munchau που σε άλλο σημείο του άρθρου του εξηγεί:
«Ιδανικά, η προσαρμογή θα είναι συμμετρική κι αυτό σημαίνει ότι οι πλεονασματικές και οι ελλειμματικές χώρες θα συναντηθούν κάπου στη μέση. Δεν γίνεται όμως, αυτό, εν μέρει λόγω του χαμηλού πληθωρισμού. Ο βασικός λόγος για τον οποίο η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα χρειάζεται τόσο απεγνωσμένα να αυξήσει τον πληθωρισμό από τα περίπου μηδενικά επίπεδα στο 2% είναι για να επιτρέψει στην Ελλάδα να έχει χαμηλότερο, αλλά πάντα θετικό, πληθωρισμό συγκριτικά με τη Γερμανία».
Η πρότασή του αφορά στη λήψη γενναίων αποφάσεων στην Ευρωζώνη: «Το μόνο που θεωρώ ότι θα μπορούσε να λειτουργήσει βραχυπρόθεσμα είναι μία τεράστια δημοσιονομική ώθηση που θα χρηματοδοτήσει διαρκή αύξηση στους μισθούς του δημόσιου τομέα και φορολογικές περικοπές για να αυξηθεί η ζήτηση στον ιδιωτικό τομέα. Αυτό όμως, δεν συμβαίνει επειδή η Γερμανία περιορίζεται από ένα συνταγματικό κανόνα που επέβαλε στον εαυτό της, ο οποίος επιβάλει στην κυβέρνηση να καταγράφει εξισορροπημένο προϋπολογισμό στη διάρκεια του οικονομικού κύκλου, τώρα και για πάντα. Έτσι, η μακροχρόνια λιτότητα στον ευρωπαϊκό Νότο είναι η μόνη εφικτή πορεία προσαρμογής».
«Εάν η ευρωζώνη διαλυόταν, με το Grexit ή με κάποιο άλλο σοκ, η προσοχή θα εστιαζόταν στο ποιος πάτησε την σκανδάλη, είτε πρόκειται για ένα λαϊκιστή πολιτικό, είτε για ένα κοινοβούλιο αποστατών ή ακόμη και για ένα ξένο επενδυτή. Προτού παίξουμε το παιχνίδι ευθυνών όμως, μπορεί να θέλουμε να θυμηθούμε όσα δεν φαίνονται στην επιφάνεια. Να θυμηθούμε ότι η πραγματική δύναμη πίσω από όλα αυτά είναι οι ανισορροπίες της ευρωζώνης», καταλήγει ο Wolfgang Munchau.
