ΣΥΡΙΖΑ: Ένα βαθιά άρρωστο κόμμα
Όσοι παρακολούθησαν το περασμένο Σαββατοκύριακο τις εξελίξεις στον πλανήτη ΣΥΡΙΖΑ μπορεί και να εξεπλάγησαν από τη σφοδρότητα της έντασης που οδήγησε το κόμμα της Αριστεράς σε ακόμη μια διάσπαση.
Ωστόσο, τίποτε από όλα αυτά δεν είναι τυχαίο και μη προβλέψιμο. Ουσιαστικά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μπει σε ένα σπιράλ συρρίκνωσης και πολιτικής περιθωριοποίησης από τις εκλογές του 2019. Όταν έγινε σαφές πως ότι ως κόμμα αδυνατούσε, όχι μόνο να διαχειριστεί με επάρκεια τα ζητήματα της δημόσιας πολιτικής, αλλά και ότι ήταν σε πλήρη αδυναμία να αρθρώσει σύγχρονο πολιτικό λόγο. Ο ΣΥΡΙΖΑ διακρίθηκε στην αντίδραση, αλλά πάτωσε στη δράση.
Όλα αυτά αδυνατούσε να τα διακρίνει ακόμη και ο ίδιος ο Αλέξης Τσιπρας, που γιγάντωσε τον ΣΥΡΙΖΑ, παίρνοντας τον από το 4% και οδηγώντας τον στο 36%. Ήδη από τα χρόνια της διακυβέρνησης της χώρας, παρέμενε αποκλεισμένος με μια ομάδα στενών συνεργατών που του παρουσίαζε μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα, απέτυχε σε όσες προσπάθειες επιχείρησε να ανοίξει το κόμμα στην κοινωνία, να αναδείξει ικανά στελέχη, να μιλήσει με σύγχρονους όρους, να αποτάξει την μανιχαϊστική αντίληψη στην ανάγνωση όλων των σύγχρονων ζητημάτων. Φυσικό επακόλουθο ο ΣΥΡΙΖΑ να καταρρεύσει εκλογικά και να χάσει κάθε επαφή με την κοινωνία, εξακολουθώντας να προβάλει συνεχώς θολά κι αντιφατικά μηνύματα για το τι θέλει να κάνει στη χώρα και εν τέλει να καταρρεύσει εκλογικά.
Ο Στέφανος Κασσελάκης, ως προφήτης εξ’ Αμερικής φάνηκε για τη βάση του ΣΥΡΙΖΑ ως η μοναδική ελπίδα ανασυγκρότησης. Η αδυναμία του όμως να εκφέρει πολιτικό λόγο, η μιντιακή του παρουσία με όρους ριάλιτι και πρωινάδικου και βέβαια η απόρριψη της αριστερής ιδεολογίας άνοιξε την πόρτα της εξόδου σε μια σειρά στελεχών που είναι απορίας άξιο το πώς είχαν μείνει στον ΣΥΡΙΖΑ όλα αυτά τα χρόνια, ακόμη και υπό την ηγεσία του Τσιπρα. Για τον Κασσελάκη, η αποχώρηση αυτή είναι ευεργετική. Είναι σχεδόν βέβαιο πως οι περισσότεροι από όσους έφυγαν δεν έχουν πολλά να προσφέρουν με όρους σύγχρονης πολιτικής. Όμως ο προβολέας πέφτει πλέον πάνω του. Και ο χρόνος μέχρι τις ευρωεκλογές είναι πυκνός.
Ο νέος Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει μπροστά του εξι μήνες για να πείσει ότι μπορεί να δώσει στο κόμμα ένα σύγχρονο λόγο προσαρμοσμένο στις ανάγκες της εποχής. Μέχρι στιγμή δεν έχει φέρει τίποτα – μόνο μια σύγκρουση και μερικές αποχωρήσεις. Στο εσωτερικό στελέχη όπως η Αχτσιόγλου και ο Τεμπονέρας μένουν διαφωνόντας, προσβλέποντας ίσως σε ένα αρνητικό αποτέλεσμα στις ευρωεκλογές, που θα τους δώσει την δυνατότητα να αμφισβητήσουν ευθέως το νέο Πρόεδρο του κόμματος. Δεν ξέρω βέβαια τι νόημα θα έχει αυτό, εάν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει χάσει τη δεύτερη θέση στις ευρωεκλογές και το ΠΑΣΟΚ προβάλει πλέον ως η μόνη αξιόπιστη επιλογή στο χώρο της Κεντροαριστεράς.
Ο Στέφανος Κασσελάκης χαρακτήρισε το κόμμα, που ο ίδιος ηγείται ως ένα άρρωστο πολιτικό οργανισμό. Λογικά ο ίδιος πιστεύει πως έχει τον τρόπο να το βοηθήσει να αναρρώσει πολιτικά. Το πιθανότερο βέβαια είναι να μην γνωρίζει ακόμη πού έχει μπλέξει. Το ότι ξεκαθάρισε κάπως το εσωκομματικό του πεδίο δεν σημαίνει πως έχει ξεμπερδέψει – το αντίθετο, τώρα πρέπει να πείσει ότι διαθέτει εναλλακτικό αφήγημα εξουσίας. Το πιθανότερο είναι πως το κόμμα υπό τον Κασσελάκη θα αποκτήσει χαρακτηριστικά διαμαρτυρίας χωρίς σαφές ιδεολογικό προσανατολισμό, αφήνοντας στο ΠΑΣΟΚ το ρόλο της δομικής αντιπολίτευσης στη ΝΔ και το ΚΚΕ ως υποδοχέα της αριστερής ψήφου.
