ΣΥΡΙΖΑ: Η «ανακούφιση» και τα στοιχήματα της επόμενης μέρας
Αν παρατηρούσε χθες βράδυ κανείς τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που συζητούσαν στα τηλεοπτικά πάνελ θα έβλεπε μια ανακούφιση ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους. Ο κόσμος είχε προσέλθει εν τέλει στο κάλπες για να ψηφίσει αρχηγό (δεν επιβεβαιώθηκαν οι απαισιόδοξες προβλέψεις για προσέλευση με το ζόρι 40.000 ψηφοφόρων), η διαδικασία κύλισε ομαλά και ένας υποψήφιος που επιθυμούσε η σκληρή κομματική νομενκλατούρα εξελέγη.
Υπό μια έννοια, ο ΣΥΡΙΖΑ μετά από μια ταλαιπωρία αρκετών μηνών φαίνεται πως εισέρχεται σταδιακά σε έναν κύκλο κανονικότητας, που θα ξεκινήσει όταν οριστικοποιηθούν και οι τελευταίες αποχωρήσεις βουλευτών που θα οδεύσουν είτε στην ανεξαρτητοποίηση, είτε στο κόμμα Κασσελάκη. Αν σκεφτεί κανείς το πώς από τον ΣΥΡΙΖΑ του 2015 έχουν προκύψει έξι διαφορετικά κόμματα (Λαϊκή Ενότητα, Πλεύση Ελευθερίας, Μέρα25, Νέα Αριστερά, Κόσμος, Κίνημα Δημοκρατίας) χωρίς να υπολογίζουμε τη ΔΗΜΑΡ που αποσχίστηκε νωρίτερα, είναι να απορεί κανείς το πώς όλοι αυτοί είχαν καταφέρει να συνυπάρξουν – έστω κι αν η απάντηση κρύβεται στην προοπτική της εξουσίας που διαφάνηκε στην ζοφερή εποχή των μνημονίων.
Ωστόσο μετά το μεθύσι της νίκης ακολουθεί το χανγκόβερ με τα προβλήματα της επόμενης μέρας: ο ΣΥΡΙΖΑ έχει γκρεμιστεί δημοσκοπικά και έχει απολέσει το θεσμικό ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οι οργανώσεις μελών έχουν αποδεκατιστεί και η οικονομική δυσπραγία ταλαιπωρεί τα κομματικά του μέσα. Το κόμμα παρήγαγε μόνο παραπολιτική και καθόλου πολιτική, ενώ είναι αμφίβολο το εάν θα καταφέρει το επόμενο διάστημα να κερδίσει το χαμένο χρόνο και να σταθεί πολιτικά. Θα καταφέρει η νέα ηγεσία να του δώσει χαρακτηριστικά κανονικότητας, θεσμικού λόγου και πολιτικής ηρεμίας; Ή ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιστρέψει στις εργοστασιακές του ρυθμίσεις ως ένα αυθεντικό κόμμα διαμαρτυρίας; Θα προσφέρει στην πολιτική συζήτηση επεξεργασμένες προτάσεις πολιτικής ή θα επιμείνει στην ισοπέδωση και στον πολιτικό ακτιβισμό; Αυτά είναι τα πρώτα ερωτήματα που θα κληθεί άμεσα να απαντήσει η νέα ηγεσία, εάν θελήσει να δώσει στον ΣΥΡΙΖΑ ρόλο χρήσιμο στο πολιτικό σύστημα. Και βέβαια, να καταφέρει να δώσει χαρακτηριστικά κανονικής εσωτερικής λειτουργίας και όχι ενός μηχανισμού που υπηρετεί απλά τον αρχηγό του – ότι δεν θα πρόκειται για ένα one man show.
Σε έναν κόσμο που ταλανίζεται από τεράστιες προκλήσεις και μια Ευρώπη που κοιτάζει όλο και πιο πολύ στα Δεξιά, ένα κόμμα της Αριστεράς δεν έχει πια ούτε τις πολυτέλειες του μικρομεγαλισμού, ούτε τις χίμαιρες της προηγούμενης δεκαετίας πως θα άλλαζε τάχα τον κόσμο. Το στοίχημα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι να καταφέρει να συνδυάσει μια σοβαρή παρουσία στο δημόσιο βίο ασκώντας θεμελιωμένη και τεκμηριωμένη κριτική στην κυβέρνηση. Αλλιώς θα επιστρέψει στις στήλες της μικροπολιτικής, χωρίς τη λάιφσταϊλ χρυσόσκονη του προηγούμενου αρχηγού του.
