Σκληρό παζάρι για «νέα προαπαιτούμενα» στο βωμό της ρύθμισης χρέους
Εντείνονται οι διεργασίες ενόψει του Eurogroup της 15ης Ιουνίου, με το Βερολίνο να στέλνει απειλητικά μηνύματα στην Αθήνα για νέο Μνημόνιο.
Παρά το “nein” Σόιμπλε στην περασμένη συνεδρίαση των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης, συγκλίνουσες πληροφορίες από την Αθήνα, τις Βρυξέλλες, αλλά και το Βερολίνο συντείνουν στο συμπέρασμα ότι στο παρασκήνιο η συζήτηση για ενός είδους ρύθμιση του ελληνικού χρέους έχει αρχίσει και βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.
Μάλιστα, όπως σημειώνουν καλά ενημερωμένες πηγές, το εναλλακτικό σχέδιο της Κομισιόν που προβλέπει αποχώρηση του Δ.Ν.Τ, αλλά και το έγγραφο που αποδίδεται στο γερμανικό υπουργείο Οικονομικών και αναφέρεται στην “απειλή” ενός νέου Μνημονίου εφόσον εφαρμοστούν μέτρα επιμήκυνσης του ελληνικού χρέους δείχνουν πως ενόψει της 15ης Ιουνίου, όλα τα εμπλεκόμενα μέρη έχουν αρχίσει ένα σκληρό διαπραγματευτικό μπρα ντε φέρ. Μ’ αλλά λόγια, το ίδιο το έγγραφο του Βερολίνου δείχνει πως και η Γερμανία έχει μπει για τα καλά στη συζήτηση, έστω κι αν… δε θα το ήθελε καθόλου.
Γερμανικό φρένο
Βεβαίως, το γεγονός ότι εμμέσως πλην σαφώς, το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών απειλεί με νέο Μνημόνιο δείχνει ότι ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ξεκινά από μια πολύ σκληρή αφετηρία τη σχετική συζήτηση “Ναι, αλλά ξεκινά να συζητάει κάτι που απέρριψε κατηγορηματικά δέκα ημέρες πριν” τονίζουν με νόημα παράγοντες με πλήρη γνώση των διαμειβομένων στη διαπραγμάτευση.
Οι ίδιες πηγές, όπως και στελέχη των Βρυξελλών, φαίνεται πως ευθυγραμμίζονται με τη χθεσινή διαρροή του ελληνικού υπουργείου Οικονομικών που επεσήμαινε πως η μόνη προϋπόθεση για τη λήψη μέτρων ρύθμισης του χρέους είναι η εφαρμογή του προγράμματος -κάτι που όλοι αναγνωρίζουν ότι η Ελλάδα έχει τηρήσει από την πλευρά της.
Συν τοις άλλοις, παράγοντες που έχουν γνώση του παρασκηνίου και του… “χαρτοπόλεμου” που διεξάγεται από όλους προς όλους, επιμένουν πως η όψιμη απειλή του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών ότι μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος σημαίνουν νέο δάνειο -άρα και νέο πρόγραμμα- όχι μόνο είναι εκτός πραγματικότητας, αλλά δε θα μπορούσε μα γίνει αποδεκτή από κανέναν στην Ευρώπη.
“Τα μεσοπρόθεσμα μέτρα έχουν εισαχθεί στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα με την απόφαση της 24ης Μαΐου του 2016, μαζί με τα βραχυπρόθεσμα που ήδη εκτελούνται, αλλά και με τα μακροπρόθεσμα” λένε οι καλά γνωρίζοντες, για να προσθέσουν ότι “στην απόφαση αυτή που αποτελεί το μόνο υπάρχον συμβατικό νομικό πλαίσιο των μέτρων το οποίο και θα ήταν ικανό μα εισαγάγει δικαιώματα και υποχρεώσεις στους αντισυμβαλλόμενους, δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά σε επιπλέον “conditionality” ή σε επιπλέον Μνημόνια ή επιπρόσθετες προϋποθέσεις που να επιβαρύνουν την ελληνική πλευρά”.
Αντιθέτως, σύμφωνα με τους ίδιους καλά ενημερωμένους παράγοντες, με βάση την ως άνω απόφαση, τα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους αποτελούν τη συμβατική υποχρέωση που ανέλαβε η πλευρά των δανειστών ως αντίκρισμα για τη νομοθέτηση των μεταρρυθμίσεων από την ελληνική Βουλή.
Άλλωστε, όπως συνομολογούν έμπειροι περί τα χρηματοπιστωτικά, η επέκταση των δανείων δε είναι μια νέα τεχνική μείωσης της παρούσης αξίας του χρέους που εφηύρε ο ESM μετά τον Μάιο του 2016 ώστε να χρειάζεται μα τροποποιηθεί μελλοντικά η απόφαση του Μαΐου του 2016 για να την περιλάβει. Άλλωστε, μια μάτια στην εν λόγω απόφαση αποδεικνύει πως υπάρχει ρητή αναφορά σε επέκταση της διαρκείας των δανείων, ως μέτρο απομείωσης του χρέους.
Οι ίδιοι παράγοντες υπογραμμίζουν με έμφαση πως η ερμηνεία της αναφοράς σε “de facto” νέο δάνειο ή “factually νέο δάνειο” είναι “διαστρεβλωτική της πραγματικότητας”, “προσβάλλει την κοινή λογική και φτάνει στα όρια της προπαγάνδας”. “Εφόσον η αναφορά αυτή υπάρχει, προφανώς ενισχύει την άποψη ότι δεν υπάρχει περίπτωση νέου Μνημονίου”, τονίζουν χαρακτηριστικά.
Βεβαίως, προφανώς και κάθε επέκταση δανείου αποτελεί εκ των πραγμάτων (de facto, δηλαδή) νέο δάνειο, γιατί εισάγει νέο πιστωτικό κίνδυνο για τον πιστωτή. Όμως, όπως λένε και γνώστες του παρασκηνίου της διαπραγμάτευσης, η παραπάνω παραδοχή ήταν… εξίσου γνωστή και τον Μάιο του 2016, όταν και αποφασίστηκε ότι τα μεσοπρόθεσμα μέτρα θα περιλαμβάνουν επεκτάσεις δανείων. Άρα, το θέμα δεν είναι αν πρόκειται για νέο δάνειο, αλλά για το αν το δάνειο αυτό είναι de facto ή νέο “επίσημο” δάνειο. Από τη στιγμή, όμως, που το δάνειο αυτό δεν προκύπτει από τη σύμβαση, είναι καταφανέστατα de facto. Όμως, τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις των αντισυμβαλλόμενων κρατών προκύπτουν μόνο από συμβάσεις -ως εκ τούτου, η επιβολή ενός νέου Μνημονίου ως “αντάλλαγμα” για τα μεσοπρόθεσμα μέτρα ρύθμισης του χρέους μόνο ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας μπορεί να νοηθεί.
Πηγή: news247.gr
