Σπύρος Θεοδωρόπουλος και Χρήστος Χαρπαντίδης στο Fortune Exclusive Event: «Η εμπιστοσύνη χτίζεται με βάση την αλήθεια»
Το «παρών» στην εκδήλωση για τη βράβευση των Πιο Αξιοθαύμαστων Εταιρειών στην Ελλάδα την Πέμπτη 22 Ιουλίου στο FOUR SEASONS ASTIR PALACE ATHENS έδωσαν ο Σπύρος θεοδωρόπουλος, Διευθύνων Σύμβουλος της Chipita και ο Χρήστος Χαρπαντίδης, Διευθύνων Σύμβουλος της Παπαστράτος. Το event που διοργάνωσε το Fortune Greece έγινε στο πλαίσιο της μεγαλύτερης έρευνας εταιρικής φήμης στην Ελλάδα, η οποία και φέτος ανέδειξε τις 20 Most Admired Companies, με την επιχειρηματική κοινότητα και κορυφαίους εκπροσώπους της κυβέρνησης να συμμετέχουν ενεργά.
Το θέμα της συζήτησης με τους δύο επιχειρηματικούς ηγέτες ήταν ο συμπεριληπτικός καπιταλισμός, η διαφάνεια και η εμπιστοσύνη που είναι αναγκαίες σήμερα, την ώρα που η κρίση εμπιστοσύνης στους θεσμούς και στις κυβερνήσεις απαιτεί από τις επιχειρήσεις ανάληψη ευθυνών με ισχυρό κοινωνικό αποτύπωμα για την κοινωνική συνοχή και τη βιώσιμη ανάπτυξη.
Με αφορμή τα αποτελέσματα πρόσφατης έρευνας του ΣΕΒ για την επιχειρηματικότητα, τις επιχειρήσεις και τους επιχειρηματίες, ο αντιπρόεδρος του ΣΕΒ και CEO της Chipita, Σπύρος Θεοδωρόπουλος έδωσε το στίγμα:
«Οι Έλληνες εμπιστεύονται την επιχειρηματικότητα. Εμπιστεύονται λιγότερο από την επιχειρηματικότητα τις επιχειρήσεις, και εμπιστεύονται λιγότερο από τις επιχειρήσεις τους επιχειρηματίες. Είναι περίεργη η ψυχοσύνθεση που έχουμε. Ο φιλόδοξος στόχος μας στον ΣΕΒ είναι να μπορέσουμε οι Έλληνες κάποια στιγμή στο μέλλον να λέμε «οι επιχειρήσεις μας», με τον ίδιο τρόπο που θα το πει ο μέσος Γερμανός, ο μέσος Γάλλος ή ο μέσος Αμερικανός.»
Ακολουθούν κάποια εξαιρετικά ενδιαφέροντα αποσπάσματα.
Σπύρος Θεοδωρόπουλος για την εξαγορά της Chipita από την Mondelez:
Ένας κύκλος έκλεισε και κάποιος καινούριος κύκλος θα ανοίξει. Η ζωή δε σταματά ποτέ. Είναι μια συνεχής διαδικασία, ένα ταξίδι. Σημασία έχει να απολαμβάνουμε την κάθε μέρα αυτού του ταξιδιού και να μην περιμένουμε ότι θα φτάσουμε κάπου. Σημασία έχει να χαιρόμαστε αυτό το ταξίδι. Αυτή είναι η προσωπική μου φιλοσοφία. Είναι μια διαδρομή που δεν έχει τέλος. Τέλος μπορεί να βάλει κανείς όταν αποφασίσει να αποσυρθεί ή τέλος βέβαια είναι ο θάνατος.
Χρήστος Χαρπαντίδης για το ρόλο της επιστήμης και της καινοτομίας:
Η επιστήμη μάς βοήθησε να αντιμετωπίσουμε τον κορονοϊό και από την άλλη μεριά η πανδημία έφερε εκδημοκρατισμό της επιστήμης – τη βάλαμε στα σπίτια μας, δώσαμε πρόσωπο στους επιστήμονες. Για τους σωστούς λόγους αλλά το πήγαμε λίγο στην άλλη μεριά… από 10 εκατομμύρια προπονητές στην Ελλάδα, γίναμε δέκα εκατομμύρια επιστήμονες. Και βέβαια εκεί υπάρχει ένα ζητούμενο: να υπάρχει επιστήμη αναφοράς. Ποια είναι η επιστήμη που θα εμπιστευτώ; Το top down ότι «ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας είπε αυτό», ή «η κυβέρνηση είπε εκείνο» δεν φαίνεται να λειτουργεί. Αυτό που χρειάζεται είναι διαφάνεια – να υπάρξουν ανοιχτές συζητήσεις με τους επιστήμονες, να καταλήγουμε στα θέματα και να προχωράμε σαν κοινωνία μπροστά. Και βέβαια να εξηγούμε στον κόσμο τι συμβαίνει και γιατί, κάθε φορά. Εμείς το ζήσαμε στον μετασχηματισμό της Παπαστράτος. Το κομμάτι της έρευνας ήταν τρομερά σημαντικό και ήταν σημαντικό να το κάνουμε δημόσιο αγαθό, έτσι ώστε όποιος θέλει να την κάνει challenge και να συζητηθεί, γιατί μόνο με αυτόν τον τρόπο η επιστήμη είναι χρήσιμη, ανοίγει και δρόμους και φτιάχνει το καινούργιο.
Σπύρος Θεοδωρόπουλος, για το πώς χτίζεται η εμπιστοσύνη σε βάθος χρόνου:
Η εμπιστοσύνη χτίζεται με βάση την αλήθεια, τις πραγματικές αξίες που μια επιχείρηση έχει ή δεν έχει. Οι μεγάλες επιχειρήσεις έχουν αρχές, έχουν συγκεκριμένους τρόπους διοίκησης. Δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα, φυσικά, αλλά πρέπει να σέβονται κάθε στιγμή όλους τους stakeholders. Ο πελάτης τους, ο καταναλωτής, ο προμηθευτής τους, πρωτίστως οι άνθρωποι που δουλεύουν γι’ αυτούς πρέπει να έχουν ασπαστεί έναν κώδικα αξιών, έναν κώδικα δεοντολογίας, έναν κώδικα συμπεριφοράς. Δεν έχουν όλες οι επιχειρήσεις τις ίδιες αξίες αλλά όλες έχουν κάποιες. Αυτό το αντιλαμβάνονται όλοι οι stakeholders μιας εταιρείας, και όταν αυτό γίνει γνωστό, από εκεί και πέρα αποκτάται εμπιστοσύνη. Και όταν αποκτηθεί εμπιστοσύνη, πάρα πολλά πράγματα είναι ευκολότερα για την εταιρεία. Θέλω να πω δηλαδή ότι η ύπαρξη αξιών σε μια εταιρεία διευκολύνει και την ίδια την επιχείρηση, διευκολύνει και την επίτευξη των στόχων της, διευκολύνει ακόμη και την κερδοφορία της.
Για τις συμπράξεις μεταξύ επιχειρήσεων και δημοσίου τομέα με στόχο την αντιμετώπιση των παγκόσμιων προκλήσεων είπαν:
Χρήστος Χαρπαντίδης
Αντιλαμβανόμενοι πόσο εύθραυστος είναι ο κόσμος γύρω μας και πόσο, αυτά που θεωρούσαμε δεδομένα δεν είναι και τόσο δεδομένα, συνειδητοποιούμε όλο και περισσότερο ότι η παρουσία μας σε αυτόν τον κόσμο πρέπει να είναι ολιστική, ότι πρέπει να φροντίζουμε και το αποτύπωμα της δραστηριότητάς μας. Βέβαια, είναι λίγες ακόμη οι επιχειρήσεις που το αντιλαμβάνονται στην πληρότητά του, ακόμα πιο λίγες αυτές που έχουν πλάνα, και ακόμα πιο λίγες αυτές που το εφαρμόζουν. Η κλιματική αλλαγή, η παγκόσμια υγειονομική κρίση, οι οικονομικές ανισότητες είναι κρίσιμα θέματα και είμαστε υποχρεωμένοι να τα λύσουμε. Απαιτείται και εθελοντισμός. Πρέπει εμείς να πάρουμε πρωτοβουλίες ως εταιρείες, ως ιδιωτικός τομέας, ώστε να φτιάξουμε τα πλάνα της βιώσιμης ανάπτυξής μας και να φροντίσουμε όχι μόνο την επιχείρησή μας αλλά και την κοινωνία. Προσωπικά θεωρώ ότι υπολείπονται οι κυβερνήσεις περισσότερο, άρα εμείς σπρώχνουμε, αλλά είναι δεδομένο ότι πρέπει να υπάρχει σύγκλιση, δεν υπάρχει άλλη λύση. Και βέβαια εδώ πέρα δεν μιλάμε μόνο για δημόσιο τομέα και ιδιωτικές επιχειρήσεις. Πολίτες, Κοινωνία των Πολιτών, Θεσμοί, πρέπει όλοι μαζί να συμπλεύσουμε με σαφή πλάνα βιώσιμης ανάπτυξης και συμπερίληψη, με στόχο έναν καλύτερο κόσμο.
Σπύρος Θεοδωρόπουλος
Συμφωνώ απόλυτα με τον κύριο Χαρπαντίδη αλλά πρέπει να βρούμε και τους τρόπους που θα τα κάνουμε αυτά τα πράγματα. Το πρώτο και βασικό είναι ότι πρέπει να αναγνωρίσουμε καινούργια προβλήματα και να δημιουργήσουμε καινούργιους θεσμούς για αυτά τα προβλήματα. Η ανθρωπότητα μετά τον Α’ και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έφτιαξε τον ΟΗΕ με τον οποίον προσπάθησε να απαντήσει στα προβλήματα που τότε αντιμετώπιζε, και έφτιαξε κάποια στιγμή τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας προσπαθώντας να απαντήσει σε άλλα ερωτήματα. Σήμερα αντιμετωπίζουμε ένα τεράστιο θέμα κλιματικής αλλαγής και δεν έχουμε κανέναν παγκόσμιο οργανισμό που να ασχολείται με αυτό το θέμα. Και επειδή, κακά τα ψέματα, η κεφαλαιοποίηση των δύο μεγαλύτερων εταιρειών στη Wall Street έχει φτάσει να είναι ίση με το ΑΕΠ των 70 μικρότερων χωρών του κόσμου, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι έχει συγκεντρωθεί τεράστια δύναμη μέσα από τον καπιταλισμό στις πολύ – πολύ μεγάλες επιχειρήσεις. Εκτός από τις κυβερνήσεις, έχουμε έναν δεύτερο πόλο με δύναμη παγκόσμια που είναι οι πολύ μεγάλες εταιρείες. Εάν δεν κάτσουν μαζί οι κυβερνήσεις των ισχυρών χωρών με τις πολύ μεγάλες επιχειρήσεις του πλανήτη, από την Αμερική, την Κίνα, τη Ρωσία και αλλού, να δημιουργήσουν νέους θεσμούς που θα απαντήσουν στις νέες προκλήσεις, με εθελοντική εργασία της κάθε επιχείρησης μεμονωμένα δε νομίζω ότι θα τα καταφέρουμε.
Είπε ακόμη ο Σπύρος Θεοδωρόπουλος: Είδαμε πριν από λίγο καιρό ανθρώπους με κολοσσιαίες περιουσίες που ζήτησαν να φορολογηθούν περισσότερο οι ίδιοι. Αυτό είναι ένα τεράστιο βήμα για την ανθρωπότητα και, ίσως, πρέπει να μας προβληματίσει όλους. Τουλάχιστον εκείνοι που τα χρήματα δεν είναι γι’ αυτούς μέσο επιβίωσης, είναι απλώς μέσο εξασφάλισης των επόμενων γενεών – να αποφασίσουμε ότι πρέπει να σταματήσουμε να κόβουμε φόρους, πρέπει να αρχίσουμε να πληρώνουμε περισσότερους φόρους, και πρέπει ίσως να ζητήσουμε απαιτητικά και από τις κυβερνήσεις να αξιοποιούν τους φόρους μας καλύτερα.
Η συζήτηση ολοκληρώθηκε με μια πολιτική ερώτηση από την Αναστασία Παρετζόγλου:
Αν συμφωνήσουμε ότι «ο ηγέτης πρέπει να ηγείται των αλλαγών», ταυτόχρονα όμως καλείται να παίρνει δύσκολες αποφάσεις που δεν είναι πάντα δημοφιλείς, και πόσο δύσκολο είναι αυτό να γίνει στην πράξη όταν στην πολιτική, για παράδειγμα, οι ηγέτες που επιλέγουμε είναι πάντα οι πιο δημοφιλείς;
Χρήστος Χαρπαντίδης:
Δημοφιλία δεν σημαίνει διάρκεια. Ο ηγέτης πρέπει να κοιτάζει μακριά, να είναι φορέας και καταλύτης των αλλαγών και, πολλές φορές να είναι ανατρεπτικός. Άρα η δημοφιλία εκεί δεν υφίσταται καν. Η αλλαγή που έκανε για παράδειγμα η δική μου εταιρεία ως καπνοβιομηχανία, με στόχο την καταπολέμηση του τσιγάρου, είναι αξιοκρατικά αντιδημοφιλής, όχι μόνο εσωτερικά σε μας, τους συνεργάτες μας – αλλά και στον κόσμο εκεί έξω και σε αυτούς που έβρισκαν στις καπνοβιομηχανίες τον απόλυτο εχθρό για το πρόβλημα του καπνίσματος. Άρα ήταν ευθύνη μας να δούμε την πραγματικότητα, να βάλουμε τη δημοφιλία στην άκρη, και αν θέλετε – για να είναι σχετικό με την κουβέντα μας – όταν η εταιρική σου στρατηγική είναι στρατηγική βιωσιμότητας σημαίνει ότι βλέπεις μακριά, δεν τίθεται καν το ερώτημα. Τώρα, οι πολιτικοί το έχουν αυτό το πρόβλημα. Το μοντέλο της δημοκρατίας μας έχει για πολύ καλούς λόγους σύντομους κύκλους, αλλά σ’ αυτήν την περίπτωση δεν βοηθούν οι σύντομοι κύκλοι καθώς πρέπει να φέρνουν αποτελέσματα οι πολιτικοί και να ψηφίζονται και σε άλλες τετραετίες. Άρα εκ των πραγμάτων έχουν δυσκολία με αυτό, αλλά πραγματική ανατροπή και αλλαγές χωρίς κόστος δεν υπάρχει.
Σπύρος Θεοδωρόπουλος:
Όλα πρέπει να τα δούμε μέσα από τον καμβά του χρόνου. Ο επιχειρηματίας ή ο leader μιας επιχείρησης δεν αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα διότι μπορεί να αποφασίσει με βάση το μακροπρόθεσμο συμφέρον. Και όταν δούμε μακροπρόθεσμα τα θέματα, δεν υπάρχουν αντιφάσεις. Εκεί τα συμφέροντα του πελάτη, του προμηθευτή, του προσωπικού που δουλεύει στην εταιρεία και όλων των stakeholders συμπίπτουν. Καμιά φορά, εάν υπάρχουν conflicts, είναι γιατί θέλουμε να δούμε το αποτέλεσμα αυτής της απόφασης σε σύντομο χρονικό διάστημα. Σε ότι αφορά τους πολιτικούς, πιστεύω ότι το μεγάλο θέμα είναι γιατί πάει κανείς στην πολιτική. Οι περισσότεροι πολιτικοί που έχω γνωρίσει στη ζωή μου, ξεκινάνε με τη διάθεση να προσφέρουν στον τόπο τους, να κάνουν τη χώρα καλύτερη, έχουν ευγενή κίνητρα. Στον δρόμο όμως, κάπου, και ειδικά εάν κάνουν το λάθος να εγκαταλείψουν το επάγγελμά τους και να γίνουν επαγγελματίες πολιτικοί, χάνουν αυτή τη διάθεση και αλλάζουν το στόχο τους στην επόμενη εκλογή. Νομίζω ότι αν οι πολιτικοί μας πάρουν μια απόφαση – όχι μόνο στην Ελλάδα, παντού – ότι «θα είμαι στην πολιτική για όσο καιρό νιώθω ότι μπορώ να προσφέρω, για όσο καιρό νιώθω ότι μπορώ να κάνω τη διαφορά, κι όταν δεν θα κάνω τη διαφορά ή όταν νιώσω ότι οι δυνάμεις μου δεν είναι αρκετές για να κάνουν τη διαφορά, δεν έχω κανένα λόγο να είμαι στην πολιτική», νομίζω ότι και αυτοί δεν θα έχουν conflict στις αποφάσεις τους.
Δείτε περισσότερα για το Most Admired Companies Exclusive Event εδώ.
