Στην υγεία των νέων Πορτογάλων!
Μία νέα γενιά οινοποιών αναμορφώνει το επιχειρηματικό τοπίο στους πορτογαλικούς αμπελώνες.
Πέρα από το Πόρτο και τον οίνο της Μαδέρα, τα πορτογαλικά κρασιά παραμένουν -παρά τις εξαιρετικές ποικιλίες τους- άγνωστα στον έξω κόσμο.
Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην έλλειψη εθνικής στρατηγικής, αντανάκλαση της οποίας είναι το γεγονός ότι σε ολόκληρη τη χώρα λειτουργεί μόλις μία μεγάλη οινοποιεία μαζικής παραγωγής: η Sogrape, που βγάζει το διάσημο κι ελαφρώς αφρώδες Mateus.
Κατά τα λοιπά, ο κλάδος είναι «εντελώς εξατομικευμένος», παρατηρεί στο BBC ο οινολόγος Τόμας Καλντέιρα Καμπράλ. Όμως στη χώρα του μεοσογειακού νότου που βγήκε πρόσφατα «ματωμένη» από το δικό της μνημόνιο, κάτι δείχνει πλέον να αλλάζει…
«Πρωταγωνίστρια» στη σταδιακή αυτή αλλαγή είναι μία νέα γενιά οινοπαραγωγών, που δεν διστάζει να πειραματιστεί σε τεχνικές και να τολμήσει ανοίγματα εκτός των πορτογαλικών συνόρων.
Ο 33χρονος Ζουάου Αλμέιντα για παράδειγμα, καθηγητής αμπελουργίας, άρχισε να φτιάχνει τα δικά του κρασιά μόλις πριν από τέσσερα χρόνια, υπό την επωνυμία «Camaleao» (χαμελέων), λίγη πρόσμιξη από τη δημοφιλή γαλλική ποικιλία sauvignon blanc κι ένα πετυχημένο εμπορικό τρικ στην ετικέτα.
Χάρη στην εκτύπωσή της με θερμικό μελάνι, η εικόνα του χαμελέοντα που υπάρχει πάνω σε κάθε φιάλη αλλάζει χρώμα από πράσινο σε μπλε, όταν το κρασί βρίσκεται στη σωστή θερμοκρασία για σερβίρισμα (εν προκειμένω κάτω των 11 βαθμών Κελσίου).
Το αποτέλεσμα είναι από την κεντρική Πορτογαλία -όπου εδράζει η οινοποιεία του Αλμέιντα- το «Camaleao» να κατακτά σιγά-σιγά τον κόσμο. «Σήμερα εξάγω σε εννέα χώρες», επισημαίνει ο Ζουάου. Αυτές εκτείνονται από τη γειτονική Ισπανία και τη Βρετανία, μέχρι την Ιαπωνία και τη Βραζιλία. Και κάπως έτσι η αρχική ετήσια παραγωγή των 1.350 φιαλών έχει πια αυξηθεί 2.000% (!!!), φθάνοντας τις 27.000 φιάλες.
Αφού πρώτα δούλεψε σε αμπελώνες στη Γαλλία, στην Καλιφόρνια, στη Νότιο Αφρική και στη Νέα Ζηλανδία κι έχοντας πια ολοκληρώσει τις σπουδές της στην οινολογία, η Ρίτα Μάρκες πειραματίζεται στα 32 της με σύγχρονες τεχνικές στην παραδοσιακή οινοποιία που λειτουργεί η οικογένειά της, στη βορειο-ανατολική Πορτογαλία.
Επιπλέον, αντί για το όνομα της επιχείρησης, χρησιμοποιεί στις ετικέτες τις λέξεις «Conceito» (αντίληψη) και «Contraste» (αντίθεση). Κι εδώ και έξι χρόνια παραμένει στοχοποιημένη στις εξαγωγές, όπου σήμερα διατίθεται το 95% των 150.000 φιαλών της ετήσιας παραγωγής της.
«Η γενιά μας είναι πιο ρεαλίστρια», παρατηρεί. «Είναι καλό που φτιάχνουμε το κρασί που θέλουμε, όμως το ζητούμενο είναι να έχουμε πωλήσεις»…
Στα 32 του, ο Τζιόγκο Αλμπίνο έχει ήδη κλείσει τέσσερα χρόνια ως «δεξί χέρι» του πατέρα του, στους οικογενειακούς αμπελώνες «Torre do Frade», στη νότια Πορτογαλία. Όμως στο μεσοδιάστημα φρόντισε να αξιοποιήσει τις σπουδές του στο marketing. Κι έτσι, κατάφερε να κάνει διάσημο ένα από τα κρασιά της οικογενειακής οινοποιίας: το Virgo.
Οι φιάλες του διατίθενται στην αγορά με μία λευκή ετικέτα στη μία πλευρά, ως πρόσκληση-πρόκληση στους καταναλωτές να ζωγραφίζουν σε αυτήν το δικό τους σχέδιο, να το υποβάλλουν στην εταιρεία και να συμμετάσχουν στον ετήσιο διαγωνισμό, που θα αναδείξει την καλύτερη ετικέτα, που την επόμενη χρονιά θα κοσμεί το πίσω μέρος των φιαλών και θα αποτελεί το νέο σήμα-κατατεθέν του Virgo.
«Ήθελα ένα διαδραστικό κρασί», εξηγεί στο BBC ο Τζιόγκο. «Κάθε μπουκάλι κρασί που πίνουμε αντιστοιχεί σε μία στιγμή, σε μία ιστορία. Γύρω του κάθονται φίλοι και οικογένειες, γίνονται συζητήσεις. Θα πρέπει να υπάρχει λοιπόν κάτι που θα θυμίζει αυτή τη στιγμή», τονίζει.
Περίεργο; Μπορεί. Δείχνει όμως να «πιάνει» ως ιδέα. Η παραγωγή στο «Torre do Frade» έχει πια αγγίξει τις 20.000 φιάλες ετησίως. Εξ αυτών, το 20% πωλείται σε ξένες χώρες…
