Στον κόσμο των επιχειρήσεων, οι καλοί άνθρωποι πετυχαίνουν

της Αν Φίσερ

Όλοι μας θέλουμε να εργαστούμε σε έναν οργανισμό όπου να μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι όσοι βρίσκονται στην κορυφή θα κάνουν το σωστό και θα αντιμετωπίζουν τους εργαζόμενους δίκαια (ή ακόμα και γενναιόδωρα). Μπορούν όμως οι εταιρείες να κάνουν κάτι τέτοιο και την ίδια στιγμή να παράγουν τα κέρδη που αναμένουν οι μέτοχοι;

Φαίνεται πως ναι, μπορούν! Σύμφωνα με το υπό έκδοση βιβλίο Return on Character, οι ηγέτες που χαρακτηρίζονται από τέσσερις βασικές αρετές – αρτιότητα, ευσπλαχνία, ικανότητα συγχώρεσης, και υπευθυνότητα/λογοδοσία – πετυχαίνουν έως και πέντε φορές καλύτερη απόδοση ενεργητικού σε σχέση με συναδέλφους τους που έχουν ένα αυτάρεσκο και εγωπαθές στυλ ηγεσίας και δεν επιδεικνύουν τα τέσσερα αυτά χαρακτηριστικά. Το βιβλίο βασίζεται σε ένα επταετές πρότζεκτ του συγγραφέα Φρεντ Κιλ, συνιδρυτή της εταιρείας ανάπτυξης στελεχών KRW International. Αυτός και η ερευνητική του ομάδα μελέτησαν 84 διευθύνοντες συμβούλους και πάνω από 8.000 εργαζόμενους.

Το πώς οι προσωπικότητες των ηγετών διαμορφώνουν τους οργανισμούς τους είναι ένα αμφίσημο ζήτημα, εξαιτίας της αντίθεσης που υπάρχει ανάμεσα στην εξουσία και σε αρετές όπως η ενσυναίσθηση και η ειλικρίνεια. Αφενός, η κουλτούρα μας θαυμάζει και προωθεί σκληρούς τύπους που υποτίθεται ότι είναι πιθανότερο να πετύχουν. Αφετέρου, όμως, ως κοινωνία έχουμε επίγνωση της τάσης της εξουσίας να διαφθείρει. «Αν θες να ελέγξεις τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου, δώσε του εξουσία» έχει πει ο Αβραάμ Λίνκολν.

Ο Κιλ αφήνει τα δεδομένα να πουν τη δική τους ιστορία. Βάσει λεπτομερών συνεντεύξεων με εργαζόμενους, αυτός και η ομάδα του βρήκαν ότι, για παράδειγμα, η εμπλοκή και ο ενθουσιασμός είναι 26% υψηλότεροι μεταξύ ατόμων που εργάζονται για εταιρείες που τους κάνουν να νοιώθουν ότι τους σέβονται κι ότι πληρώνονται δίκαια, απ’ ό,τι μεταξύ ατόμων που νοιώθουν αποδέκτες χειρότερων συμπεριφορών. Και τα άτομα της πρώτης ομάδας τείνουν να εργάζονται και σκληρότερα, επίσης.

«Ένα εργατικό δυναμικό που νοιώθει φροντισμένο είναι πιο παραγωγικό απ’ ό,τι ένα εργατικό δυναμικό που νοιώθει εγκαταλειμμένο, και αυτό μεταφράζεται σε χειροπιαστά χρηματοοικονομικά αποτελέσματα» σημειώνει ο Κιλ. «Άρα, γιατί τόσοι πολλοί διευθύνοντες σύμβουλοι και οι ομάδες τους αποτυγχάνουν να δημιουργήσουν ένα εργασιακό περιβάλλον που να προωθεί αυτό το είδος της εμπλοκής των εργαζομένων; Δυστυχώς, έχουμε δει ότι πολλοί ηγέτες απλώς δεν ξέρουν πώς να το πετύχουν, και φοβούνται να προσπαθήσουν».

Πολλοί «σκληροί» ηγέτες ανήκουν στην κατηγορία που ο Κιλ ορίζει ως «εστιασμένοι στον εαυτό τους» – και οι περισσότεροι εξ’ αυτών στα εφτά χρόνια της μελέτης «απέτυχαν να δημιουργήσουν σημαντική αξία για τους οργανισμούς τους, ενώ δύο εξ’ αυτών είχαν σοβαρότατες απώλειες».

Πηγή: fortune.com