Τα μαύρα λεφτά, η μάχη της καρέκλας και η αποστροφή της πολιτικής
Εδώ και είκοσι σχεδόν μέρες, από την Κυριακή των ευρωεκλογών κι έπειτα, μοιάζει σαν τα περίφημα μηνύματα της κάλπης να μην ελήφθησαν ποτέ. Η πολιτική επανέρχεται στους κανονικούς της ρυθμούς, οι συνήθεις ύποπτοι έχουν πάρει θέση στα πρωινάδικα και πυροβολούν κατά ρυπάς.
Οι υπαινιγμοί Κασσελάκη για τη διακίνηση μαύρου χρήματος και η «επιβεβαίωση» από το ναύαρχο Αποστολάκη πως δεν γνωρίζει κόμμα που δεν λειτουργεί με μαύρα χρήματα εμπεδώνει μια αντίληψη αποστροφής της πολιτικής για το συντριπτικό κομμάτι της κοινωνίας που αγκομαχά για την επιβίωση κι αναρωτιέται πώς το πολιτικό σύστημα θα μπορέσει να υπηρετήσει τις στοιχειώδεις ανάγκες του με αυτά τα μυαλά.
Στην πραγματικότητα ο μέσος πολίτης που παρακολουθεί τα τεκταινόμενα βλέπει μια μάχη καρέκλας στην Κεντροαριστερά που αναλώνεται στο κατάλληλο πρόσωπο που θα μπορούσε να κερδίσει τον Μητσοτάκη χωρίς να έχει προηγηθεί μια συζήτηση για το τι πραγματικά πρεσβεύει σήμερα ο «προοδευτικός» χώρος, το ποιους εκπροσωπεί και τι θέση πρέπει να πάρει σε βασικά ζητήματα όπως τη στεγαστική κρίση, την μάχη κατά της ακρίβειας και των μονοπωλίων, το μεταναστευτικό και βέβαια τις υπηρεσίες υγείας και παιδείας που οι πολίτες πληρώνουν ακριβά αλλά αδυνατούν να απολαύσουν.
Μοιραία ο Κυριάκος Μητσοτάκης διατηρεί το πλεονέκτημα της πολιτικής πρωτοβουλίας, αφού ο ίδιος δίνει τον τόνο, επισκέπτεται υπουργεία για να δώσει μια αίσθηση επιτάχυνσης των διαδικασιών, ενώ διατηρεί κι ένα ρόλο στα ευρωπαϊκά τεκταινόμενα γράφοντας και σοβαρή υποθήκη για μελλοντικά αξιώματα. Στην Κεντροαριστερά πάλι, η συζήτηση δεν διαθέτει καμία φαντασία, η μάχη δίνεται σε επίπεδο διαρροών και δείπνων, λες και οι συμφωνίες κορυφής μπορεί να αγγίζουν με οποιονδήποτε τρόπο τον μέσο πολίτη.
Η εσωστρέφεια δεν μπορεί να δώσει διέξοδο στα προβλήματα της Κεντροαριστεράς που δείχνει ανήμπορη να καρπωθεί από την αναπόφευκτη κυβερνητική φθορά και μοιραία μπλέκει σε αναμοχλεύσεις του πρόσφατου παρελθόντος. Κάποτε ο Σημίτης είχε πει το περίφημο «καθαρές λύσεις» επιδιώκοντας να ξεπεράσει εσωκομματικές τρικλοποδιές που του έβαζαν διάφοροι στα πρώτα χρόνια της Πρωθυπουργίας του.
Οι καθαρές λύσεις είναι επιτακτική ανάγκη και σήμερα για να μπορέσει η πολιτική να αποκτήσει ξανά ένα χαρακτήρα διαπαιδαγωγικό και να επιστρέψει μια αίσθηση εμπιστοσύνης των ψηφοφόρων στα κόμματα. Το αντίθετο δυστυχώς οδηγεί σε φαινόμενα παρακμής κι εντέλει στην ψήφο στα άκρα.
