Τα όπλα του Μητσοτάκη και η γκρίνια των πρώην
Σήμερα τα φώτα θα πέσουν επάνω στα όσα θα πουν δυο πρώην Πρωθυπουργοί, ο Αντώνης Σαμαράς και ο Κώστας Καραμανλής. Το ρεπορτάζ λέει πως έχουν πολλά να πουν και να «γκρινιάξουν» για την κυβερνητική πολιτική. Αν και η κριτική των δυο εστιάζει σε διαφορετικά πεδία, συγκλίνουν στην κριτική τους για το άνοιγμα Μητσοτάκη στο κέντρο και την άλωση της ΝΔ από Πασοκογενείς και Ποταμικούς. Είναι μια κριτική που από πολιτικής άποψης κανείς την καταλαβαίνει: δεν είναι ωραίο να βλέπεις τους αντιπάλους σου, να έχουν καταλάβει τις θέσεις εξουσίας στη διακυβέρνηση του δικού σου κόμματος.
Ωστόσο, υπάρχει αντίλογος: πρώτον, ο Μητσοτάκης κέρδισε δυο φορές τις εθνικές εκλογές, ακριβώς επειδή έκανε άνοιγμα στο Κέντρο. Ακριβώς επειδή κατάφερε να συγκεντρώσει δίπλα του ικανά στελέχη της Κεντροαριστεράς που κολύμπησαν στα βαθιά τα χρόνια της συγκυβέρνησης, αναμετρήθηκαν με την τρόικα και διαχειρίστηκαν με επιτυχία πολλαπλές κρίσεις. Δεύτερον, διότι μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων της Δεξιάς έχει ξεφύγει σε κομματικά σχήματα και ιδεολογίες που πόρρω απέχουν από τη βασική ιδεολογία των σύγχρονων ευρωπαϊκών κεντροδεξιών κομμάτων. Και τρίτον, διότι μέσω της πολιτικής τριγωνοποίησης κατάφερε να κυριαρχήσει πολιτικά και να μην αφήσει ελεύθερο πεδίο στους βασικούς ανταγωνιστές του.
Ο Σαμαράς κι ο Καραμανλής λοιπόν γκρινιάζουν για τους δικούς τους λόγους και βρήκαν τώρα την αφορμή, μετά το 28,5% των ευρωεκλογών, για να εκφραστούν. Το τι προτείνουν ως αλλαγή πολιτικής θα το ακούσουμε απόψε. Το βέβαιο είναι πως θα εκφράσουν την ανησυχία τους για τα ελληνοτουρκικά (που ούτως ή άλλως, κανείς δεν διαβλέπει χειροπιαστή πρόοδο) ενώ υπογείως έχουν εκφράσει τη δυσαρέσκεια τους για το πρόσωπο της Προέδρου της Δημοκρατίας. Όμως στα λεγόμενα ταυτοτικά ζητήματα δεν προβλέπεται αλλαγή πορείας, ούτε αλλαγή φυσιογνωμίας των κυβερνητικών προσώπων. Ενώ στα ζητήματα οικονομίας, δεν διαφαίνεται καμία αλλαγή πορείας.
Όσο λοιπόν κι αν γκρινιάζουν οι πρώην, το παιχνίδι είναι ακόμη στα χέρια του Μητσοτάκη. Παρά το κακό ξεκίνημα στη δεύτερη τετραετία, διατηρεί διαφορά ασφαλείας από τους αντιπάλους του, διαθέτει ο ίδιος ακόμη προσωπικό κεφάλαιο αξιοπιστίας και μετά τις ευρωεκλογές δείχνει να κατανοεί το ποια ζητήματα ενοχλούν το μέσο πολίτη – τα θέματα της ακρίβειας, της ποιότητας της παιδείας και της υγείας, τα θέματα της καθημερινότητας. Το πώς βαφτίζεται μια πολιτική δεν πολυ-ενδιαφέρει την κουρασμένη από τις αλλεπάλληλες κρίσεις κοινωνία. Μετράει βασικά το αποτέλεσμα. Εκεί που οι πρώην – που σήμερα γκρινιάζουν – δεν τα πήγαν και πολύ καλά.
