Τέμπη: Μια κοινωνία σε μετατραυματικό στρες
Σήμερα η χώρα αναμένεται να παραλύσει από τις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στην επέτειο των δυο χρόνων από το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών. Οι πολιτικές συγκεντρώσεις σχεδόν πάντα γεννούν πολιτικά γεγονότα και πάντως σίγουρα δεν μπορούν να υποτιμηθούν – ρωτήστε και την κυβέρνηση που σοκαρίστηκε από τη συμμετοχή των αντίστοιχων συγκεντρώσεων ένα μήνα πριν. Το θέμα έχει πλέον κυριαρχήσει στον πολιτικό διάλογο που εδώ κι ένα μήνα είναι πλέον μονοθεματικός, ενώ κυβέρνηση κι αντιπολίτευση θα κοντραριστούν πλέον την επόμενη εβδομάδα κοινοβουλευτικά με κορύφωση την πρόταση μομφής που θα κατατεθεί την Τετάρτη.
Πέρα από την πολιτικά γεγονότα, υπάρχουν και τα κοινωνικά δεδομένα: η διαμαρτυρία ξεκινάει από την υπόθεση των Τεμπών, όπου όπως αποκάλυψε και το Πόρισμα του Εθνικού Οργανισμού Διερεύνησης Αεροπορικών και Σιδηροδρομικών Ατυχημάτων οι χρόνιες παθογένειες του ελληνικού κράτους συνάντησαν τα τραγικά ανθρώπινα λάθη, ωστόσο δεν αφορά μόνο αυτή. Υπάρχει μια υπόκωφη διαμαρτυρία που όλο και δυναμώνει και αφορά τον ολοένα και δυσκολότερο αγώνα της επιβίωσης για πολλά νοικοκυριά. Η στεγαστική κρίση, η ακρίβεια, η ενεργειακή κρίση που ήρθε για να μείνει και κυρίως η εμπέδωση ενός αισθήματος ματαιότητας και βαθιάς αβεβαιότητας φαίνεται ότι κυριαρχεί σε πολλαπλά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας και ιδιαίτερα των νέων. Αυτό πλέον οδηγεί σε μια διαμαρτυρία που εδράζεται στο αίτημα απονομής δικαιοσύνης στο θέμα των Τεμπών, ωστόσο απλώνεται συνολικά στα υπόλοιπα ανοιχτά ζητήματα. Και δυστυχώς η κυβέρνηση με τους ατυχείς της χειρισμούς και τα λάθη στο θέμα των Τεμπών δημιούργησε ένα ρήγμα στη σχέση εμπιστοσύνης που είχε δημιουργήσει με ένα κομμάτι του εκλογικού σώματος αλλά και σε μια κοινωνία που δυο χρόνια μετά το τραγικό δυστύχημα, μοιάζει να ζει ένα μετατραυματικό στρες.
Πολιτικοί αναλυτές και δημοσκόποι μιλούν πλέον ανοικτά για την παγίωση μιας τριχοτόμησης του πολιτικού συστήματος α λα Γερμανία: υπάρχει ένα κεντροδεξιό κόμμα που προηγείται αλλά είναι μακριά από την κατάκτηση της αυτοδυναμίας, μια διακριτή παρουσία της άκρας δεξιάς που αγγίζει δημοσκοπικά το 20% και μια κατακερματισμένη Αριστερά που αδυνατεί να ορίσει την ατζέντα και να σχηματίσει εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Στην Ελλάδα η υπόθεση των Τεμπών και τα όσα έχουν προκύψει από τη παραφιλολογία που την συνοδεύει, έχει ενδυναμώσει τις αντισυστημικές δυνάμεις που διεκδικούν σοβαρά ποσοστά και επικοινωνούν πλέον αδιαμεσολάβητα με τους ψηφοφόρους. Η επίδραση των σόσιαλ είναι πλέον καταλυτική και η αδυναμία των παραδοσιακών μέσων να μιλήσουν σε μεγάλα ακροατήρια κυρίως νέων δημιουργούν μια πρωτόγνωρη κατάσταση που δεν έχει όμοια έκφανση στην μεταπολιτευτική περίοδο.
Για την κυβέρνηση, μόνη διέξοδος φαίνεται να αποτελεί η σταδιακή επανασύνδεση με τα στρώματα εκείνα που απογοητεύτηκαν από τους χειρισμούς στην υπόθεση των Τεμπων, μέσω της εμπέδωσης ενός αισθήματος απονομής δικαιοσύνης αλλά και κατανόησης της σημερινής πραγματικότητας. Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν, ωστόσο στην παρούσα φάση – και δεδομένων των γεωπολιτικών αναταράξεων – ο Μητσοτάκης εξακολουθεί να υπερτερεί στα ποιοτικά χαρακτηριστικά των αντιπάλων του και να διατηρεί ένα χρήσιμο κι απαραίτητο πολιτικό κεφάλαιο. Η συνέχεια δεν θα είναι εύκολη για κανέναν, αφού οι βασικές πολιτικές και γεωπολιτικές σταθερές σταδιακά εξαφανίζονται. Και το δυστύχημα είναι πως δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τη δεκαετή μνημονιακή περιπέτεια.
