Το «φάντασμα» της ύφεσης πλανάται ξανά πάνω από την Ευρωζώνη
Όπως γράφει ο Economist, η πολυετής περίοδος χαμηλής απόδοσης ίσως εξελιχθεί σε ακόμη πιο δύσκολες καταστάσεις.
«Η ευρωζώνη επιστρέφει στα πρόθυρα της ύφεσης, γεγονός που δεν πρέπει να μας εκπλήσσει και μετά από δύο δεκαετίες χαμηλής απόδοσης» εκτιμά το βρετανικό περιοδικό Economist. «Πολύ γρήγορα το #euroboom μετατράπηκε #eurogloom και τα στοιχεία για το ΑΕΠ που επίκεινται προς δημοσίευση αργότερα αυτόν το μήνα θα επιβεβαιώσουν ότι κατά τους τελευταίους τρεις μήνες του 2018 η οικονομία της Ιταλίας συρρικνώθηκε για το δεύτερο συνεχόμενο τρίμηνο πληρώντας έτσι τις τεχνικές προϋποθέσεις της ύφεσης. Η Γερμανία φαίνεται πως έχει αποφύγει -παρά τρίχα- την ύφεση και η ευρωζώνη που διαμορφώθηκε τον Ιανουάριο του 1999 μπορεί να περάσει την επέτειό της στα πρόθυρα μιας άλλης κάμψης», σημειώνει το βρετανικό περιοδικό.
Σύμφωνα με τον Economist, «το ευρώ υπήρξε ένα οικονομικό φιάσκο, η ανάπτυξη του ΑΕΠ στην ευρωζώνη έχει μείνει πίσω σε σχέση με άλλες προηγμένες οικονομίες και στην Ε.Ε. ως σύνολο».
Το περιοδικό αναφέρει ότι την τελευταία δεκαετία υπήρξε πραγματικά σκληρή και οι περιοχές που εμφάνισαν τις χειρότερες αποδόσεις κατά κεφαλήν ΑΕΠ από το 2018 συμπεριλαμβάνουν μέρη που βιώνουν γεωπολιτικές αναταραχές συν την περιφέρεια της ευρωζώνης και τώρα που αυτή (η ευρωζώνη) αρχίζει την 3η δεκαετία της, μια νέα ύφεση διαφαίνεται. Πολλές είναι οι αιτίες: η γερμανική παραγωγή αυτοκινήτων μειώθηκε καθώς οι εταιρείες έπρεπε να συμμορφωθούν με νέα πρότυπα εκπομπών οχημάτων, η ιταλική οικονομία βρίσκεται σε αναταραχή καθώς οι νέοι λαϊκιστικοί ηγέτες είχαν σκληρή αντιπαράθεση με τις Βρυξέλλες τρομάζοντας τις αγορές. Οι διαμαρτυρίες αναχαίτισαν το ρυθμό ανάπτυξης της γαλλικής οικονομίας ενώ πλήγμα αποτέλεσε και η επιβράδυνση της Κίνας και οι περιορισμοί στις παγκόσμιες οικονομικές συνθήκες. Οι οικονομίες της ευρωζώνης αντιμετωπίζουν πολλά διαρθρωτικά εμπόδια για την ανάπτυξη, αλλά από το 2008 ο κύριος περιορισμός τους ήταν η αδύναμη ζήτηση. Κατ’ ουσίαν, η Ευρώπη έχει αρνηθεί στις κυβερνήσεις τη δυνατότητα χρήσης των προϋπολογισμών τους για την ενίσχυση της ζήτησης. Αυτοί οι δημοσιονομικοί περιορισμοί θα ήταν λιγότερο ανησυχητικοί αν η Ε.Ε. είχε καλύτερες θέσεις για την ενίσχυση των ιδιωτικών δαπανών χαλαρώνοντας τη νομισματική πολιτική.
«Η μεταστροφή από την άνθηση στην ύφεση της ευρωζώνης ήταν αναπόφευκτη, ωστόσο, δεν χρειάζεται να είναι μόνιμη. Η Ευρώπη μπορεί να χαλαρώσει τους δημοσιονομικούς της περιορισμούς και ακόμα καλύτερα να χρησιμοποιήσει τις δυνατότητές της για την αμοιβαιοποίηση τμήματος του χρέους και διαμόρφωση ενός αρκετά μεγάλου προϋπολογισμού της ευρωζώνης που θα μπορούσε να προσφέρει σημαντικά κίνητρα. Αυτές οι μεταρρυθμίσεις απαιτούν μεγάλη αλλαγή στην ισορροπία δυνάμεων και στον τρόπο σκέψης εντός της Ευρώπης. Αν η τελευταία δεκαετία της κρίσης δεν κατέδειξε την επιτακτική ανάγκη διατήρησης μιας εργαλειοθήκης για την ενίσχυση της ανάπτυξης, είναι δύσκολο -και τρομακτικό- να σκεφθούμε τι άλλο πια μπορεί να χρειάζεται», σημειώνει ο Economist.
