To ΝΑΙ δεν είναι συγχωροχάρτι, δεν είναι προδοσία!

Ένα πράγμα είναι χειρότερο από την οικονομική καταστροφή κι αυτό είναι ο εθνικός διχασμός. Πρέπει όλοι να κάνουμε επανάληψη στον εαυτό μας, ό,τι κι αν πιστεύουμε για το δημοψήφισμα, την κυβέρνηση και την Ευρώπη, το αυτονόητο αξίωμα ότι κανείς Έλληνας δεν είναι περισσότερο πατριώτης από τον άλλο. Το χρειαζόμαστε να το επαναλαμβάνουμε γιατί η χώρα πρέπει να υπάρχει και μετά το δημοψήφισμα. Ακόμα κι αν δε γίνει το δημοψήφισμα, το ρήγμα που ανοίχθηκε δεν πρέπει να γίνει πληγή, σ’ ένα λαό, ο οποίος κακά τα ψέματα βάζει το συναίσθημα πάνω από τη λογική. Χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα καλό ή κακό. Είναι αυτό που είναι. Είναι ανθρώπινο.

Η κυβέρνηση έθεσε το ερώτημα του δημοψηφίσματος στη βάση του αν συμφωνούμε ή όχι με τις προτάσεις των δανειστών. Δεν θα επαναλάβω όλα αυτά που έχουν ακουστεί, ότι είναι λίγος ο χρόνος για να τα διαβάσει κάποιος ώστε να πάρει μια απόφαση ψύχραιμα, ότι είναι ή δεν είναι συνταγματικά ορθή η απόφαση διεξαγωγής, ότι δεν είναι δεσμευτικό για τους δανειστές το όποιο αποτέλεσμα, κ.λπ.

Θέλω να τονίσω όμως μια σημαντική παράμετρο που εν πολλοίς είναι και αναγκαία διευκρίνιση για την αποκατάσταση μίας άδικης αντίληψης. Η ψήφος υπερ του ΝΑΙ δεν είναι συγχωροχάρτι ή συμφωνία με αυτούς που έχουν την ευθύνη της κατάντιας μας! Τη μεγαλύτερη ευθύνη για τα δεινά που αντιμετώπισε ο Έλληνας πολίτης την μοιράζονται ευθέως οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, η στείρα αντιπολίτευση, η διεφθαρμένη ολιγαρχική επιχειρηματικότητα, το ανώριμο τραπεζικό σύστημα, η προνομιακή συνδικαλιστική νομενκλατούρα και η διαρκής ροπή προς την επαγγελματική «μονιμότητα» του δημοσίου.  Την ευθύνη βέβαια την έχουμε όλοι εμείς. Ατομικά.

Δυστυχώς μετά την επανάσταση αντικαταστήσαμε τα αρματολίκια και τα καπετανάτα με τις συντεχνίες και τις οικογένειες.

Βάζουμε το κλειστό μας συμφέρον μπροστά από το εθνικό ακόμα και για να πείσουμε για το δίκιο μας έπρεπε να πούμε προδότη τον διπλανό μας.

Μου λένε: «Εσύ, ως επιχειρηματίας πώς θα ψηφίσεις ΝΑΙ σε μια πρόταση που έχει 100% προκαταβολή πληρωμής του φόρου εισοδήματος των εταιρειών»; Απαντώ: «Σωστά. Είναι μια απαράδεκτη πρόταση». Δεν θα παίξω το παιχνίδι για το πώς μπήκε η πρόταση αυτή κι αν έδωσε μάχη η κυβέρνηση όπως έδωσε τη μάχη να μην κοπούν οι άδικες πρόωρες συντάξεις. Θα πω όμως ότι αν αυτό είναι το δηλητήριο που πρέπει να πιω για να μπορώ να ζήσω εγώ και τα παιδιά μου σ’ ένα περιβάλλον ασφάλειας ώστε να μπορεί να ανατραπεί αυτή κι οι άλλες παράλογες προτάσεις του σχεδίου, ΝΑΙ θα το πιω.

Αν κοιτάξω το αρματολίκι μου θα πω ΟΧΙ. Όπως το ίδιο θα συμβεί αν κοιτάξει το αρματολίκι του ο γιατρός, ο δημοσιογράφος, ο ταξιτζής, ο δημόσιος υπάλληλος… όλοι.

Λοιπόν, το ΝΑΙ δεν απαλλάσσει τους υπεύθυνους της κατάντιας μας. Στους υπεύθυνους δεν έχω βάλει καθόλου τους ξένους. Εξηγώ γιατί.

Διότι απλά, εμείς πρέπει να δούμε πρώτα τι μας οδήγησε να ζητάμε τα δανεικά. Εμείς πρέπει να δούμε πρώτα πού φταίξαμε και δώσαμε δικαιώματα.

Εμείς πρέπει να αποφασίσουμε αν θέλουμε μια κρατικοδίαιτη οικονομία που θρέφει ολιγάρχες και άεργους συνδικαλιστικούς πελάτες, ή μια οικονομία δημιουργικών ανθρώπων που τολμούν να επιχειρήσουν έναντι του διεθνούς ανταγωνισμού.

Αν πιστεύουμε ότι με το ΟΧΙ θα τιμωρήσουμε τους υπεύθυνους,

Αν πιστεύουμε ότι με το ΟΧΙ θα εκδικηθούμε τους Ευρωπαίους,

Αν πιστεύουμε ότι με το ΟΧΙ θα απαλλαχθούμε από τα βάρη των ευθυνών και των επιλογών μας,

Αν πιστεύουμε ότι με το ΟΧΙ θα δείξουμε πόσο πολύ αγαπάμε την πατρίδα, κάνουμε λάθος! Απλά θα κόψουμε τα πονεμένα πόδια μας αντί να τα χειρουργήσουμε!

Πρέπει να μείνουμε στο σπίτι μας το οποίο ιστορικά, γεωγραφικά, ανθρωπολογικά, ιδεολογικά και αξιακά είναι η Ευρώπη και να δουλέψουμε με ευθύνη να αλλάξουμε τα πολλά στραβά της, εκμεταλλευόμενοι τα πλεονεκτήματά της.

Ναι, το ΝΑΙ είναι μια δύσκολη απόφαση σε μια κακή συμφωνία. Μια κακή συμφωνία είναι καλύτερη από μια καθόλου συμφωνία.

Ας τολμήσει να φέρει η κυβέρνηση περικοπές δαπανών και προνομίων κι όχι φόρους. Ας κυνηγήσει τους υπεύθυνους.

Ας τολμήσουμε όλοι μαζί ν’ αλλάξουμε. Δε χρειάζεται με το θυμό μας να διαλύσουμε το σπίτι μας επειδή πάντα φταίνε οι άλλοι.

Για να θυμηθώ και μια παλιά αριστερή ρήση: «Να αλλάξουμε το σύστημα εκ των έσω».

Μπορούμε πατριώτες;