Το νέο πολιτικό σκηνικό
Δεν αργεί η ώρα που το ΠΑΣΟΚ θα είναι αξιωματική αντιπολίτευση στη χώρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται και αυτό που θα μείνει θα είναι ένα μόρφωμα με κρατική χρηματοδότηση, αδύναμη ηγεσία και χαμηλή διείσδυση στην κοινωνία. Δεν φταίει μόνο το πολιτικό του προσωπικό, αλλά κυρίως ο τρόπος με τον οποίο εξοβελίστηκε ο Στέφανος Κασσελάκης. Οι πρώην σύντροφοι του προτίμησαν να χρεωθούν το κόστος της εξόδου του, παρά να ρισκάρουν την εκλογική σύγκριση μαζί του. Καλύτερα μόνοι, μεταξύ των παλιών και γνώριμων, παρά να βρίσκονται κάθε μέρα προ εκπλήξεων.
Η δημοσκοπική καθίζηση του ΣΥΡΙΖΑ αναμένεται να συνεχιστεί με ταχείς ρυθμούς. Κανένας δημοσκόπος στη χώρα δεν προβλέπει επιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ σε διψήφια ποσοστά, τον τοποθετούν πλέον στην ίδια θέση με το κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου και τη Νέα Αριστερά. Και μην παραξενευτείτε αν δείτε σύντομα το νέο κόμμα Κασσελάκη να γράφει αξιοπρόσεκτο ποσοστό στις μετρήσεις. Θα είναι κάπως απολιτίκ, θα μοιάζει δεξιό στα θέματα οικονομίας κι εξωτερικής πολιτικής και αριστερό στα κοινωνικά. Θα παίξει πολύ με τις ταυτοτικές πολιτικές και βέβαια την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα. Και είναι πιθανό να έχει και κοινοβουλευτική εκπροσώπηση – άλλωστε οι μισοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ έχουν κηρύξει λευκή απεργία, αναμένοντας το αποτέλεσμα των εσωκομματικών εκλογών. Εφόσον δουν το νέο αρχηγό που θα προκύψει, θα αποφασίσουν τι θα πράξουν. Κοινώς, θα μετρήσουν το πού θα εκλεγούν πιο εύκολα.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό το δίπολο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ θα κυριαρχήσει το επόμενο διάστημα. Όπως άλλωστε έχει δείξει ο Πρωθυπουργός, βλέπει στον Νίκο Ανδρουλάκη τον πραγματικό του αντίπαλο. Αυτό θα πάρει και χαρακτηριστικά κόντρας στη βουλή. Οι δυο πλευρές θα μετρήσουν δυνάμεις στη διαδικασία της συνταγματικής αναθεώρησης, όταν οι κεντρώοι ψηφοφόροι θα κληθούν να αξιολογήσουν τις θέσεις που θα πάρουν οι δυο πλευρές σε δομικά ζητήματα της πολιτικής. Στο θέμα της Προεδρικής εκλογής, την πρωτοβουλία διατηρεί το Μέγαρο Μαξίμου, μην εκπλαγείτε πάντως αν δείτε κίνηση αιφνιδιασμού από τον Ανδρουλάκη.
Ωστόσο το δίπολο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ δεν πρόκειται να αναστήσει τον δικομματισμό όπως τον θυμόμαστε στα χρόνια των δεκαετιών του 1980, του 1990 ή του 2000. Ένα μεγάλο ποσοστό των ψηφοφόρων έχει πλέον μετακινηθεί στα δεξιά της Δεξιάς, ενοχλημένο από την ατζέντα του δικαιωματισμού, από το μεταναστευτικό και την οικονομική πολιτική. Ένα αντίστοιχο ποσοστό κινείται στα αριστερά του φάσματος, χωρίς όμως κυρίαρχη πολιτική προσωπικότητα ή κομματικό σχηματισμό. Στην καλύτερη περίπτωση ο νέος δικομματισμός θα αθροίζει ένα ποσοστό που δεν θα ξεπερνά το 60%. Κι αυτό είναι κρίσιμο μέγεθος για το σχηματισμό ισχυρής δικομματικής κυβέρνησης. Τι γίνεται όμως εάν ένας από τους δυο επιθυμεί να κυβερνήσει με τα δεξιά του ή τα αριστερά του; Και πόσο εύκολο και πολιτικά διαχειρίσιμο θα είναι σε έναν κόσμο τεράστιων αβεβαιοτήτων και κρίσεων;
