Τρεις ερωτήσεις για τον αγώνα του Ομπάμα ενάντια στην κλιματική αλλαγή
Ο πρόεδρος έχει καταστρώσει ένα σχέδιο για τη μείωση των εκπομπών ρύπων, αλλά τα ερωτήματα σχετικά με το κόστος και τα επίπεδα εκπομπών παραμένουν.
Του Τεντ Γκάιερ
Η κυβέρνηση Ομπάμα ανακοίνωσε πρόσφατα ένα προτεινόμενο κανόνα για τη μείωση των εκπομπών ρύπων από υφιστάμενες εγκαταστάσεις ηλεκτροπαραγωγής. Ο στόχος είναι να μειωθούν οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα κατά περίπου 30% σε σύγκριση με τα επίπεδα του 2005. Αν κοιτάξουμε στα σημερινά επίπεδα, αυτό ισοδυναμεί με μια μείωση περίπου 15% στις εκπομπές ρύπων από τις μονάδες παραγωγής ενέργειας και μια μείωση κατά 5% των συνολικών εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα στις ΗΠΑ.
Ένα ολοκληρωμένο σύστημα που στηρίζεται στην αγορά για τη μείωση των εκπομπών, όπως ένας «εθνικός φόρος άνθρακα», θα είναι πιο αποδοτικός από ότι μια τομεακή προσέγγιση που βασίζεται στους ρυθμιστικούς μηχανισμούς του υφιστάμενου νόμου Clean Air Act που θέτει διαφορετικούς στόχους σε όλες τις πολιτείες.
Παρ ‘όλα αυτά, δεδομένου ότι η Αμερικανική Υπηρεσία Προστασίας Περιβάλλοντος εργάζεται υπό τους περιορισμούς του Clean Air Act, η πρότασή της κάνει καλό για την παροχή ευελιξίας ως προς τη συμμόρφωση, η οποία είναι το κλειδί για την συγκράτηση των δαπανών. (Ως ξεχωριστό θέμα, όπως περιγράφεται σε ένα πρόσφατο έγγραφο που συνέγραψα μαζί με τον W. Kip Viscusi του Πανεπιστημίου του Vanderbilt, μελετώ τον υπολογισμό της ΑΥΠ για τα οφέλη που απορρέουν από τον κανόνα αυτό, ο οποίος αποκλίνει από την παραδοσιακή μεθοδολογική πρακτική συμπεριλαμβάνοντας τα οφέλη για όλο τον κόσμο που απορρέουν από έναν κανόνα που επιβαρύνει στην εγχώρια αγορά.)
Είμαστε ακόμη πολύ μακριά μέχρι αυτός ο προτεινόμενος κανόνας να καταστεί οριστικός (και να αντέξει τις νομικές προκλήσεις), αλλά εδώ είναι μερικές αρχικές ερωτήσεις και παρατηρήσεις σχετικά με το βαθμό ευελιξίας που περιέχεται στο ερώτημα: Θα έχουν οι πολιτειακοί νόμοι ευελιξία με την πάροδο του χρόνου;
Η πρόταση ορίζει συγκεκριμένους στόχους εκπομπών για κάθε πολιτεία «που αντιπροσωπεύουν ποσοστά εκπομπών που πρέπει να επιτευχθούν μέχρι το 2030… και τα ποσοστά των εκπομπών που πρέπει να επιτευχθούν κατά μέσο όρο για την περίοδο 2020-2029 (ο ενδιάμεσος στόχος)». Αυτό δείχνει ότι υπάρχει ευελιξία σε όλο το χρονικό διάστημα για τη συμμόρφωση με τα όρια προ του 2030, που σημαίνει ότι μια πολιτεία μπορεί να κάνει περισσότερα για να συμμορφωθεί με τους κανονισμούς κατά τα πρώτα χρόνια και στη συνέχεια να κάνει λιγότερα στα επόμενα χρόνια (ή το αντίστροφο), εφόσον ο μέσος όρος εκπληρωθεί.
Με την παροχή αυτής της χρονικής ευελιξίας, η πρόταση μειώνει το συνολικό κόστος χωρίς μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στο περιβάλλον. Δυστυχώς, η πρόταση φαίνεται πιο άκαμπτη για τη συμμόρφωση από το 2030 και μετέπειτα. Κάθε πολιτεία πρέπει να πληροί το ετήσιο όριο για το 2030, αν και υπάρχει κάποιος μέσος όρος αποκλίσεων που επιτρέπεται για στενά χρονικά διαστήματα τριών ετών για τα επόμενα έτη. Ο περιορισμός της ευελιξίας στο χρόνο αυξάνει το συνολικό κόστος συμμόρφωσης, για παράδειγμα με το να μην επιτρέπει τραπεζικό δανεισμό και εξαγορά ορίων εκπομπών σε ένα σύστημα εξαγοράς ορίων εκπομπών που επιθυμεί να ενταχθεί μια πολιτεία.
Ενδεχομένως η ΑΥΠ να ανησυχεί σχετικά με τις πολιτείες που θα υιοθετήσουν ένα σύστημα εξαγοράς ορίων εκπομπών στο οποίο οι σταθμοί παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας διαρκώς θα δανείζονται τη δυνατότητα επιπλέον εκπομπών (δηλαδή, κάτω από τη συμμόρφωση κάθε χρόνο, με την υπόσχεση της υπερ-συμμόρφωσης σε κάποιο αόριστο μελλοντικό χρόνο), αλλά αυτό είναι εύκολα αντιμετωπίσιμο με την εφαρμογή ενός προεξοφλητικού επιτοκίου σε οποιονδήποτε δανειστεί δικαιώματα εκπομπών.
Πώς θα μετρηθεί η μείωση των εκπομπών;
Η πρόταση θέτει ειδικά όρια ποσοστού εκπομπών για κάθε πολιτεία, αλλά και επιτρέπει στις πολιτείες να υιοθετήσουν ένα στόχο με βάση τη μάζα των εκπομπών (η ΑΥΠ παρέχει μια μέθοδο για τη μετατροπή από ένα στόχο με βάση το ποσοστό σε ένα στόχο με βάση τη συνολική μάζα εκπομπών).
Ένα ποσοστό μετρά τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα ανά μονάδα παραγωγής, ενώ η μάζα μέτρα το συνολικό ποσό των εκπομπών. Μπορεί να υπάρχει νομικός λόγος για την παροχή και των δύο επιλογών, αλλά νομίζω ότι η προσφορά μόνο ενός στόχου που βασίζεται στη μάζα είναι προτιμότερη.
Πρώτον, το επίπεδο των εκπομπών καθορίζει το εάν υπάρχει επίτευξη των περιβαλλοντικών μας στόχων.
Δεύτερον, η στήριξη σε ένα όριο ρυθμού εκπομπών προσθέτει σημαντικές επιπλοκές (ο λόγος που η ΑΥΠ αναφέρει «προσαρμοσμένο μέσο βάρος σταθμισμένης παραγωγής» και όχι υπολογισμό εκπομπών ανά παραγωγή).
Υπάρχει ένα ολόκληρο τεχνικό έγγραφο που διατίθεται για αυτή τη μετατροπή από ποσοστά σε μάζα, η οποία συνεπάγεται υποθέσεις για θέματα όπως προβλέψεις φορτίου ηλεκτρικής ενέργειας, την προμήθεια καυσίμων και των τιμών, καθώς και το χρονοδιάγραμμα των «δράσεων» της πολιτείας που επηρεάζουν την απόδοση των εκπομπών.
Πάρτε για παράδειγμα, την περίπτωση όπου μια πολιτεία υιοθετεί πρότυπα ενεργειακής απόδοσης προκειμένου να μειωθούν οι εκπομπές ανά μονάδα παραγωγής ενέργειας, όπως επιτρέπεται από τον προτεινόμενο κανόνα.
Δεν είναι σαφές πώς αυτά τα πρότυπα με βάση τη ζήτηση θα επηρεάσουν τα ποσοστά εκπομπής των σταθμών παραγωγής ενέργειας. Κατά συνέπεια, η πρόταση αναγκάζει την ΑΥΠ να επινοήσει μια περίπλοκη μέθοδο για την προσαρμογή των ορίων ποσοστών εκπομπής ανάλογα με τα είδη των προτύπων ενεργειακής απόδοσης που εφαρμόζονται από τις πολιτείες. Ένα πρότυπο που βασίζεται στη μάζα δεν απαιτεί τέτοιες προσαρμογές. Αν λειτουργήσουν τα πρότυπα με βάση τη ζήτηση, τότε οι εκπομπές θα μειωθούν, βοηθώντας την πολιτεία στην επίτευξη της συμμόρφωσης. Δεν απαιτούνται προσαρμογές. (Επίσης δεν είναι σαφές από την πρόταση εάν η πολιτεία μπορεί να επιλέγει μεταξύ ενός ορίου ποσοστού εκπομπών και ενός ορίου μάζας εκπομπών από έτος σε έτος, πράγμα που θα μπορούσε να εισαγάγει ένα πρόβλημα εκμετάλλευσης του κανόνα.)
Με δεδομένη την πολυπλοκότητα της μετατροπής των πολιτειακών ποσοστιαίων ορίων εκπομπών σε όρια με βάση τη μάζα, δεν είναι σαφές αν τα υφιστάμενα περιφερειακά προγράμματα εξαγοράς ορίων εκπομπών (όπως η Περιφερειακή Πρωτοβουλία Αερίων Θερμοκηπίου) είναι σε καλό δρόμο για την επίτευξη της συμμόρφωσης με τις απαιτήσεις της περιόδου 2020-2029 και τις απαιτήσεις του 2030, και αν όχι, πόσο θα πρέπει να αυστηροποιηθούν τα δικαιώματα εκπομπών, προκειμένου να υπάρξει συμμόρφωση. Και πάλι, ένα πρότυπο που βασίζεται στη μάζα θα διευκολύνει αυτόν τον υπολογισμό.
Μπορούν οι πολιτείες να υιοθετήσουν έναν φόρο άνθρακα;
Ένας φόρος άνθρακα και ένα σύστημα εξαγοράς ορίων εκπομπών θέτουν μια τιμή για τις εκπομπές, και οδηγούν σε ένα οικονομικά αποδοτικό μέσο για τη μείωση της ρύπανσης. Παρ ‘όλα αυτά, όπως έχω γράψει παραπάνω, πιστεύω ότι ένας φόρος διοξειδίου του άνθρακα είναι προτιμότερος. Αν και η φράση «εξαγορά ορίων εκπομπών» φαίνεται πολιτικώς απαγορευμένος από την αποτυχημένη προσπάθεια από το Κογκρέσο να εγκρίνει ένα τέτοιο σύστημα, η πρόταση της ΑΥΠ δεν αναφέρεται ρητώς σε «προγράμματα συναλλαγής ορίων» (που είναι συνώνυμος με την εξαγορά ορίων εκπομπών) ως αποδεκτό μέσο για τις πολιτείες για την επίτευξη των ορίων που καθορίζονται από την ΑΥΠ.
Η πρόταση δεν αναφέρει τη δυνατότητα των πολιτειών για τη θέσπιση ενός φόρου άνθρακα για την επίτευξη των προβλεπομένων ορίων. Προφανώς, αυτό επιτρέπεται, δεδομένου ότι η πρόταση αναφέρει ρητά ότι «δεν ορίζει πώς μια πολιτεία θα πρέπει να επιτύχει τον στόχο της». Αλλά οποιαδήποτε πρόταση από τις πολιτείες θα πρέπει να εγκριθεί από την ΑΥΠ, γι ‘αυτό θα ήταν ωραίο αν περιλαμβάνονται ο φόρος διοξειδίου του άνθρακα ως αποδεκτή επιλογή για τη συμμόρφωση.
Το πιο οικονομικά αποδοτικό μέσο για τη μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα είναι μέσω ενός ολοκληρωμένου, πανεθνικού φόρου διοξειδίου του άνθρακα. Όμως, μια τέτοια προσέγγιση απαιτεί νέα νομοθεσία, η οποία δεν είναι επικείμενη. Προς τιμήν της, εργαζόμενη στο πλαίσιο των αυστηρών ορίων του υφιστάμενου Clean Air Act, η πρόσφατη πρόταση της ΑΥΠ παρέχει μια εκπληκτική ευελιξία στις πολιτείες. Μένει να φανεί το αν η τελική ρύθμιση θα διατηρήσει την ευελιξία αυτή (ή, αν θα αυξήσει τις οικονομικά αποδοτικές επιλογές), και αν ο κανόνας θα επιβιώσει τις προσφυγές στα δικαστήρια και στις πολιτειακές νομοθεσίες.
Διαβάστε ακόμη:
«Η κλιματική αλλαγή είναι εδώ» επισημαίνει ο Λευκός Οίκος
