Τα ταξίδια του μέλλοντος είναι μεγάλος μπελάς

Η πρόταση του Elon Musk για μετακίνηση σε έναν σωλήνα κενού βρήκε ανταπόκριση όχι μόνο ανάμεσα σε ενθουσιώδεις οπαδούς, αλλά και στην επιστημονική κοινότητα. Η τεχνολογία υπάρχει και η ιδέα στα χαρτιά δείχνει να λειτουργεί. Όμως το κόστος κατασκευής τέτοιων συστημάτων είναι υψηλό, η γραφειοκρατία εφιαλτική (δεν υπάρχει καν πρόβλεψη για κάτι τέτοιο, όλα πρέπει να νομοθετηθούν από την αρχή) και, φυσικά, θα πρέπει να βρεθούν άνθρωποι πρόθυμοι να περάσουν ώρα σε ένα σκοτεινό τούνελ ταξιδεύοντας.

Πόσο καταπληκτικό θα ήταν να πετούσαμε με το προσωπικό μας ιπτάμενο σακίδιο; Κάποιες ιδέες έχουν ήδη δοκιμαστεί και λειτουργήσει, αλλά η διάδοσή του είναι απίθανη για μια σειρά λόγους, με κυριότερο τα θέματα ασφάλειας. Αν κάτι πάει στραβά πεθαίνεις. Επιπλέον, το καύσιμο που μπορείς να μεταφέρεις δεν σε κρατά στον αέρα περισσότερο από 30-60 δευτερόλεπτα. Περισσότερο καύσιμο σημαίνει μεγαλύτερο βάρος που δεν μπορείς να σηκώσεις.

Έχουν ήδη κατασκευαστεί, δοκιμαστεί και αδειοδοτηθεί σε κάποιες πολιτείες των ΗΠΑ. Όμως η πραγματική διάδοσή τους αργεί ακόμα πολύ. Η νομοθεσία πρέπει να γραφτεί από την αρχή, οι προϋποθέσεις και οι όροι ασφάλισης επίσης, ενώ οι άνθρωποι δεν βρίσκουν καθόλου καλή ιδέα το να μην έχουν τον παραμικρό έλεγχο στο όχημα.

Τα καλά νέα είναι πως οι επιστήμονες έχουν ήδη πετύχει τηλεμεταφορά. Τα άσχημα είναι πως μετέφεραν μόνο φωτόνια και άλλα σωματίδια τα οποία χρειάστηκε να «αποσυναρμολογηθούν» και να «συναρμολογηθούν» στη διαδικασία. Μπορεί να γίνει το ίδιο με ζωντανό ιστό; Όχι. Ίσως συμβεί κάποτε, αλλά δεν θα προλάβουμε να το δούμε στη διάρκεια της ζωής μας.

Φυσικά και είναι τεχνικά εφικτό. Είναι όμως και οικονομικά; Η νέα γενιά υπερηχητικών τζετ είναι ήδη στο σχεδιαστήριο και απευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά στους επιχειρηματικούς ταξιδιώτες που δεν έχουν χρόνο και χρήμα για χάσιμο. Μια σειρά από νομοθετικά εμπόδια πρέπει να ξεπεραστούν (οι υπερηχητικές πτήσεις απαγορεύονται πάνω από στεριά) συν τα όρια που βάζει η ίδια η φύση και καθιστούν την υπόθεση αυτή δύσκολη και ακριβή. Για το ευρύ κοινό δεν προβλέπεται αυτή η εμπειρία για μερικές ακόμα δεκαετίες.

Χωρίς ράγες, μόνο με μαγνήτες που κρατούν το τρένο σε ένα «πεδίο-μαξιλάρι» και πετυχαίνουν ταχύτητες 450-600 χλμ/ώρα. Υπάρχουν, αλλά είναι πανάκριβα στην κατασκευή τους και μέχρι στιγμής χρησιμοποιούνται μόνο σε μικρές διαδρομές (π.χ. από το κέντρο της Σαγκάης στο αεροδρόμιο). Στην Ιαπωνία εγκρίθηκε η κατασκευή μιας γραμμής με ορίζοντα λειτουργίας το 2027 και στις ΗΠΑ υπάρχουν σχέδια για μία που θα συνδέει τη Νέα Υόρκη με την Ουάσινγκτον, αλλά όχι πριν το 2030.

Το απόλυτο όνειρο του καθενός μας είναι πραγματικότητα εδώ και δεκαετίες, αλλά πιθανότατα δεν πρόκειται ποτέ να γίνει καθημερινότητα. Όσο καλό και αν είναι ένα ιπτάμενο αυτοκίνητο, δεν θα είναι ποτέ καλύτερο από ένα βασικό μονοκινητήριο αεροπλάνο• αργό, θορυβώδες, καθόλου άνετο και με μεγάλη κατανάλωση. Θα πρέπει να απογειώνεται και να προσγειώνεται μόνο σε αεροδρόμια, ο οδηγός να έχει άδεια πιλότου και για κάθε του κίνηση να μιλά με τους ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας. Καλύτερα να πάμε από το δρόμο.