Βαλ Κίλμερ: 5 ρόλοι του που άφησαν εποχή
Ο Βαλ Κίλμερ, ένας από τους πιο χαρισματικούς και εκκεντρικούς ηθοποιούς του Χόλιγουντ, πέθανε την Τρίτη σε ηλικία 65 ετών. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 μέχρι και την πιο πρόσφατη συγκινητική του επανεμφάνιση στο σινεμά, ο Κίλμερ άφησε το αποτύπωμά του μέσα από ερμηνείες που ισορροπούσαν ανάμεσα στη θεατρικότητα, το μυστήριο και μια βαθιά συναισθηματική αλήθεια.
Στους ρόλους του, ο Κίλμερ δεν ήταν ποτέ απλώς ένας ακόμα πρωταγωνιστής – ήταν μια παρουσία που κυριαρχούσε στη σκηνή. Με αφορμή τον θάνατό του, θυμόμαστε πέντε εμβληματικές στιγμές της καριέρας του.
Πέρι βαν Σράικ - Kiss Kiss Bang Bang (2005)
Ίσως να μην υπάρχει πιο απολαυστικό όνομα χαρακτήρα στη σύγχρονη κινηματογραφική ιστορία από το «Gay Perry». Στην αξεπέραστη νεο-νουάρ κωμωδία του Shane Black, ο Βαλ Κίλμερ υποδύεται τον τραχύ, σαρκαστικό και ξεκαρδιστικό ιδιωτικό ντετέκτιβ που βοηθά έναν μικροαπατεώνα (Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ), σε έναν ρόλο που του ταιριάζει γάντι. Το Kiss Kiss Bang Bang μπορεί να έβαλε τον Ντάουνι Τζούνιορ στην τροχιά της επανεκτόξευσης, αλλά η χημεία του με τον Κίλμερ είναι αυτή που απογειώνει την ταινία. Το σενάριο είναι κοφτερό σαν ξυράφι και οι ατάκες που ανταλλάσσουν είναι απόλαυση — ξεχάστε την πλοκή, εδώ κυριαρχεί το στυλ και ο διάλογος.
Iceman - Top Gun/Top Gun Maverick (1986/2022)
Ως Iceman, ο σκληροτράχηλος αντίπαλος του Tom Cruise στο πρώτο Top Gun, ο Βαλ Κίλμερ ήταν σίγουρα απολαυστικός — αν και ο ρόλος, στην πραγματικότητα, δεν απαιτούσε πολλά. Αυτό που δίνει όμως πραγματική αξία στην ερμηνεία του είναι η συγκλονιστική επανεμφάνισή του στο πολυβραβευμένο sequel, Top Gun: Maverick. Εκεί, ο ετοιμοθάνατος πλέον Iceman, πλέον Ναύαρχος, αποχαιρετά τον Μάβερικ σε μια σκηνή που ενσωματώνει την προσωπική μάχη του Κίλμερ με τον καρκίνο του λάρυγγα. Είναι από τις σπάνιες φορές που η γραμμή ανάμεσα στη μυθοπλασία και την πραγματικότητα γίνεται σχεδόν αόρατη. Ο Τομ Κρουζ, μάλιστα, λέγεται ότι επέμεινε να συμπεριληφθεί η σκηνή, χαρίζοντάς μας έναν από τους πιο συναισθηματικά φορτισμένους κινηματογραφικούς αποχαιρετισμούς των τελευταίων χρόνων.
Έλβις Πρίσλεϊ - True Romance (1993)
Στο True Romance, το σενάριο του Κουέντιν Ταραντίνο και η σκηνοθεσία του Τόνι Σκοτ προσφέρουν έναν φρενήρη καμβά γεμάτο αλησμόνητα cameos από Χόπερ, Γουόκεν, Όλντμαν και Πιτ — όλοι ανταγωνίζονται για το πιο cult στιγμιότυπο. Ανάμεσά τους, ο Βαλ Κίλμερ αναλαμβάνει τον ρόλο-έκπληξη: υποδύεται τον φανταστικό μέντορα του Κρίστιαν Σλέιτερ, που δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον Έλβις Πρίσλεϊ (ή απλώς «Mentor», για νομικούς λόγους). Αν και ποτέ δεν εμφανίζεται καθαρά στην οθόνη, ο Κίλμερ ακτινοβολεί χιούμορ, γοητεία και μια υποδόρια απειλή — σε έναν ρόλο μικρό αλλά απολύτως ταιριαστό με την εκρηκτική ενέργεια αυτής της cult ταινίας.
Ντοκ Χόλιντεϊ - Tombstone (1993)
Το 1993 κυκλοφόρησαν δύο ταινίες για τον θρυλικό Γουάιατ Ερπ: η «επίσημη» εκδοχή του Λόρενς Κάσνταν με τον Κέβιν Κόστνερ, που διαφημιζόταν ως διαχρονικό έπος, και το «Tombstone» με τους Κερτ Ράσελ και Βαλ Κίλμερ, από τον σκηνοθέτη του Rambo, που πολλοί θεώρησαν φτηνό B-movie. Σε μια ειρωνική ανατροπή, το Tombstone όχι μόνο ξεπέρασε σε εισπράξεις την αντίπαλη παραγωγή, αλλά αποδείχθηκε και η σαφώς ανώτερη ταινία — κυρίως χάρη στη θρυλική ερμηνεία του Κίλμερ ως Ντοκ Χόλιντεϊ. Είτε απαντά στα λατινικά πάνω από την πράσινη τσόχα είτε πυροβολεί με φονική ακρίβεια στην αναμέτρηση του O.K. Corral, ο Κίλμερ παρέδωσε μια ερμηνεία για τα κινηματογραφικά χρονικά.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ:
Τζιμ Μόρισον - The Doors (1991)
Ο Βαλ Κίλμερ έδωσε μια συγκλονιστική ερμηνεία στον ρόλο του Τζιμ Μόρισον στο βιογραφικό φιλμ του Όλιβερ Στόουν για τους The Doors, καταφέρνοντας να «μεταμορφωθεί» κυριολεκτικά στον θρυλικό frontman του συγκροτήματος. Η μεταμόρφωσή του είναι σχεδόν ανεξήγητη – όχι μόνο σωματικά αλλά και φωνητικά, αφού τραγουδάει τα κομμάτια του συγκροτήματος με τρόπο που, σύμφωνα με κάποιους, ξεπερνά τον ίδιο τον Μόρισον. Παρότι η ερμηνεία του θεωρείται μία από τις πιο καθηλωτικές προσωποποιήσεις διάσημου προσώπου στον κινηματογράφο, δεν έλαβε ούτε υποψηφιότητα για Όσκαρ – ένδειξη ίσως της αμηχανίας που προκαλεί ακόμη και σήμερα ο «Βασιλιάς της Σαύρας» σε πιο συντηρητικά ακροατήρια. Παρ’ όλα αυτά, ο ρόλος παραμένει η κορυφαία στιγμή στην καριέρα του Κίλμερ και ένα ανεξίτηλο κινηματογραφικό πορτρέτο μιας χαοτικής ιδιοφυΐας.
