Ξενοδοχεία στο έλεος του χρόνου

Χτίστηκε το 1958 και λειτούργησε έως και τα μέσα της δεκαετίας του ’90 οπότε και εγκαταλείφθηκε, όπως και τα περισσότερα Ξενία. Αν και σε προνομιακό σημείο στη χώρα της Άνδρου, η συνεχής έκθεσή του στη θάλασσα και τον άνεμο απαιτούσε αυξημένα έξοδα συντήρησης και έτσι η λειτουργία του ήταν αντιοικονομική. Μέχρι σήμερα κάθε προσπάθεια για πώληση ή αξιοποίησή του έχει πέσει στο κενό.

Το πολυτελές τετράστερο θέρετρο ξεκίνησε να χτίζεται το 1990, αλλά μια σειρά δικαστικών περιπετειών του κατασκευαστή και η διακοπή της χρηματοδότησης σταμάτησαν την κατασκευή του ενώ ήταν έτοιμο κατά 80%. Είχαν ήδη τοποθετηθεί χαλιά, κλιματισμός και ηλεκτρικό δίκτυο. Δεν φιλοξένησε ποτέ ούτε έναν τουρίστα και το οικονομικό βάρος των δανείων έπεσε στους ώμους του μικρού αυτού κράτους φέρνοντάς το στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Σήμερα κατοικείται μόνο από άστεγους και τοπικές συμμορίες. Το μέλλον του είναι αβέβαιο.

Ένα από τα πολλά δείγματα της παρακμής της πάλαι ποτέ δυναμικότερης και πλουσιότερης πόλης των ΗΠΑ. Διατηρητέο από το 1981 και εγκαταλελειμμένο από το 1992, το άριστο αυτό δείγμα art deco αρχιτεκτονικής χρησιμεύει πια μόνο ως υπενθύμιση του παρελθόντος στο σημερινό μετα-αποκαλυπτικό τοπίο.

Ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 1987 ως μέρος του οράματος του τότε ηγέτη της χώρας Κιμ Ιλ Σουνγκ όχι τόσο να μετατρέψει την Πιονγιάνγκ σε τουριστικό προορισμό, αλλά να αποδείξει ότι η χώρα του μπορεί να κατασκευάσει το ψηλότερο ξενοδοχείο στον κόσμο. Στο ημιτελές τεράστιο κτίσμα ύψους 330 μ., 3.000 δωματίων και 105 ορόφων δεν έχει μείνει μέχρι σήμερα ούτε ένας τουρίστας ενώ η αλυσίδα Kempinski υποχώρησε από τη συμφωνία που είχε συνάψει για τη λειτουργία του από το 2014 καθώς δεν διέκρινε καμία οικονομική προοπτική• οι δυτικοί επισκέπτες στη χώρα είναι λιγότεροι ετησίως από τα δωμάτιά του.

Ακριβώς απέναντι από το βασιλικό παλάτι της Πνομ Πενχ και στις όχθες του ποταμού Μεκόνγκ, το αποικιακού ρυθμού ξενοδοχείο αποτελούσε πάντα ένα από τα σύμβολα της πόλης. Το 1979 στεγάστηκε σε αυτό η πρώτη κυβέρνηση της χώρας μετά την τραγωδία του καθεστώτος των Ερυθρών Χμερ και σήμερα, αφού έχει αλλάξει ιδιοκτησία, στέκει αναξιοποίητο και με το μέλλον του αβέβαιο.

Αγαπημένη θέρετρο των Κυπρίων, αλλά και διεθνών προσωπικοτήτων -λέγεται ότι εδώ ήταν ο αγαπημένος τόπος διακοπών της Ελίζαμπεθ Τέιλορ και της Μπριζίτ Μπαρντό-, και ένα από τα διασημότερα στον κόσμο, εγκαταλείφθηκε απότομα και οριστικά την ημέρα της τουρκική εισβολής το 1974. Από τότε αποτελεί μέρος της «νεκρής ζώνης» του νησιού. Τα σπίτια στέκουν όπως τότε με την οικοσκευή τους μέσα, αυτοκίνητα της εποχής είναι ακόμα στις βιτρίνες των αντιπροσωπειών και ξενοδοχεία που έσφυζαν από ζωή καταρρέουν σταδιακά. Έχοντας περάσει 40 χρόνια χωρίς την παραμικρή συντήρηση, ο οικισμός θεωρείται οριστικά κατεστραμμένος και τυχόν προσπάθεια ανοικοδόμησης στο μέλλον θα απαιτήσει την εξολοκλήρου κατεδάφισή του.

Με την πρώτη ματιά μοιάζει με πυρηνικό καταφύγιο του Ψυχρού Πολέμου, αλλά ήταν ξενοδοχείο που λειτούργησε κατά τη δεκαετία του ’70, βαθιά στην ενδοχώρα, μέσα σε προστατευόμενο πάρκο, και ήταν παράλληλα πρατήριο βενζίνης και κατάστημα σουβενίρ. Εγκαταλείφθηκε περίπου το 2005 και από τότε ρημάζει, παρά τα σχέδια που ακούγονται κατά καιρούς για ανακαίνιση και εν νέου αξιοποίησή του.

Το σχεδόν καινούριο, πολυτελές -για τα μέτρα της ΕΣΣΔ- ξενοδοχείο εκκενώθηκε μέσα σε λίγες ώρες μαζί με ολόκληρη την πόλη μετά την έκρηξη στο πυρηνικό εργοστάσιο του Τσερνομπίλ το 1986. Το οκταώροφο κτήριο είναι από τα ψηλότερα στην περιοχή και είναι ένα από τα σύμβολα της εγκατάλειψης και της καταστροφής εκείνης της ημέρας. Η ταράτσα του είναι ένας από τους απαραίτητους σταθμούς για τους τουρίστες που επισκέπτονται την πόλη, προκειμένου να δουν την πανοραμική, απόκοσμη θέα.

Σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε ως θέρετρο αξιωματικών κατά τη δεκαετία του ’70, αλλά μια σειρά ατυχημάτων κατά την ανοικοδόμηση καθώς και φήμες ότι το πρότζεκτ είναι «καταραμένο» επειδή χρειάστηκε να μετακινηθεί ένα ιερό άγαλμα, το καταδίκασαν σε μαρασμό. Το θέρετρο δεν λειτούργησε ποτέ και έστεκε έτσι για σχεδόν 30 χρόνια μέχρι που το 2008 κατεδαφίστηκε ολόκληρο. Σχέδια και αιτήματα για τη διατήρηση έστω ενός από τα UFO pods, όπως τα αποκαλούσαν, δεν εισακούστηκαν.